ไอดอล + ยัยลูกหมา -2-
869 คำ
ร่างโตลุกจากเตียง เหลือบมองจุดเลือดสีแดงบนผ้า มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย รู้สึกภูมิใจขึ้นมาดื้อๆ
"ใส่เสื้อผ้าซะ" เขาบอกก่อนหยิบชุดที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาสวม
โครม!!
"โอ๊ย!!" เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อร่างบางที่พยายามลุกไปหยิบชุด ทรุดลงนั่งกับพื้น เพราะความเจ็บใจกลางสาว
"จิ๊!" ร่างโตจิ๊ปากไม่สบอารมณ์ แต่ก็เดินไปอุ้มร่างบางขึ้นนั่งบนเตียง ก่อนจะก้มลงหยิบชุดให้ แต่ชุดชิ้นน้อยขาดจนใส่ไม่แล้ว เพราะฝีมือเขานั่นแหละ ตอนมาถึงโรงแรมเธอทนรอไม่ไหวแล้ว ส่วนเขาก็ทนรออีกต่อไปไม่ได้ สภาพชุดก็เลยเป็นอย่างที่เห็น
"ยุ่งยากชิป!" เขาสบถหัวเสีย จับเธอกลิ้งม้วนกับผ้านวมเป็นดักแด้ แล้วพาดขึ้นบ่า
"นายทำบ้าอะไร!" ร่างบางตกใจ ดิ้นพล่านในผ้านวม แขนก็ดึงออกมาต่อสู้เขาไม่ได้
"นิ่ง!" เขาสั่งเสียงเข้ม ก้าวขายาวๆ แบกเธอเดินออกจากห้องไป
"นะ...นาย"
"กลับ" เขาสั่งเสียงเรียบ เดินแบกดักแด้ตัวใหญ่ไปตามทางเดิน
"ฉันกลับเองได้"
"เงียบปาก"
"ไอ้ไอดอลบ้า!" เธอก่นด่าเขาในผ้านวม หน้าตาบูดบึ้ง
"ก็รู้จักนี่" เขากระตุกยิ้มมุมปาก ที่แท้เธอก็รู้จักเขา แล้วทำไมยังทำเป็นเล่นตัวอีกล่ะ หรือเขาไม่ใช่สเปคเธอ
"นั่งดีๆ ถ้าไม่อยากให้พวกมันเห็นอะไรต่อมิอะไรของเธอ" เขาวางเธอลงบนเบาะรถตู้คันหรู พร้อมกับคำขู่
"!!!" เธอเม้มปากแน่น สะบัดหน้าไปทาง
นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย เธอเด็กสาวธรรมดาบ้านๆ ที่ชิงทุนมาเรียนต่อถึงต่างประเทศ เพราะไม่อยากรบกวนทางบ้าน และอยากทำงานส่งเงินกลับไปให้แม่ ช่วยแบ่งเบาภาระเลี้ยงดูน้องๆ อีกสองคน ก็แค่นั้น แต่ฟ้าดันเล่นตลก ทำให้เกินเรื่องบ้าๆ นี้ขึ้น ถ้าคนที่นอนร่วมเตียงเป็น 'ยางวอน' เมนของเธอจะไม่ว่าสักคำ แต่นี่ดันเป็น 'อีคอน' ไอ้คนเจ้าชู้ซะนี่
ณ เพนท์เฮาส์หรู
เธอถูกนำตัวมาที่เพนท์เฮาส์ของไอดอลหนุ่ม ทั้งดักแด้แบบนั้น
พรึ่บ!
"หนักเป็นบ้า" เขาโยนเธอลงโซฟาในห้องรับแขก
"ใครบอกให้อุ้มเล่า!" เธอเม้มปากหน้ายุ่ง มาหาว่าเธอหนักได้ยังไง เขาไม่มีแรงอุ้มต่างหาก
"ห้องของเธอ" เขาพยักพเยิดไปที่ห้องนอนที่ติดกับห้องเขา
"ฉันจะกลับ" ร่างบางบอกเอาแต่ใจ ถ้าเธอสวมเสื้อผ้าอยู่ ได้วิ่งหนีไปนานแล้ว
"ฉันซื้อเธอแล้วยัยลูกหมา" เขาโน้มตัวลงไป ใช้แขนยันกับโซฟาไว้ทั้งสองข้าง ขังเธอไว้
"แต่ฉันไม่ได้ขายตัว!"
"งั้นฉันคงต้องเอาเธอกลับไปคืนส่งที่เดิม แล้วเอาเงินคืน ปล่อยให้เธออยู่ในนรกกับพวกนั้น " เขาพูดขู่ให้เธอกลัว และมันก็ได้ผลเป็นอย่างดี
"อย่านะ!" เธอรีบปฏิเสธ รู้สึกหวาดกลัวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน อยู่ๆ เหตุการณ์บนรถก็ผุดขึ้นมาในหัว
คนพวกนั้นมาตามเธอ พวกมันมีปืน! และพวกของอีคอนก็มีปืนด้วย! เมื่อครู่เธอคงไม่ได้อะไรให้เขาไม่พอใจ ถึงขั้นชักปืนมายิงเธอหรอกนะ
"...?"
"นะ..นายจ่ายไปเท่าไหร่ล่ะ ฉันจ่ายคืนให้นายเอง" ร่างบางถามตะกุกตะกัก
"มีปัญญา?" เขาเลิกคิ้วมองดูถูก ยื่นสลิปเงินในมือถือให้เธอดู
"วะ...ว่าแต่ว่านายก็ได้ฉันแล้วก็หายกันสิ" พอเห็นตัวเลขความคิดก็เปลี่ยนทันที จะบ้ารึเปล่า เธอจะหาเงินเยอะแยะขนาดนั้นมาจากไหน เขายอมจ่ายไปได้ยังไงเยอะขนาดนั้น
"แค่คืนเดียวเธอมีค่าขนาดนั้นเลย อีกอย่างอย่าลืมว่าฉันช่วยเธอออกมาจากนรกนั่น" เขาบีบคางเล็กช้อนขึ้นมองสบตา
"นายต้องการอะไรล่ะ!"
"มาเป็นลูกหมาของฉัน"
"ใครจะยอมเป็นลูกหมาของนาย!"
"ลูกหมาตัวนี้ไม่น่ารักเลย เอาไปคืนดีมั้ยนะ"
"อย่านะ!" เธอไม่อยากกลับไปที่นั่น ให้ตายยังไงก็ไม่เอา
"เห่าก่อนดิ"
"....." เธอเม้มปากแน่น ไม่ยอมทำตาม ก็เธอไม่ใช่หมานี่
"การ์ด!" เขาเรียกบอดี้การ์ดเพื่อขู่ให้เธอกลัว และนั่นก็ได้ผลเป็นอย่างดี
"โฮ่ง!" เธอรีบเห่า กลัวถูกจับไปคืนที่เดิม ทำให้คนสั่งยิ้มพอใจ แต่คนถูกกระทำกำมือแน่น รู้สึกเสียศักดิ์ศรี แต่จริงๆ ศักดิ์ศรีเธอมันไม่เหลือตั้งแต่บนเตียงแล้ว
"ดีมากยัยลูกหมา" เขาบีบคางเธอ ปากยกยิ้มพอใจ
"ฉันต้องกลับห้อง วันนี้มีเรียน" เธอสะบัดหน้าออกจากมือโต ไม่ชอบใจที่เขาเรียกเธอว่าลูกหมา
"เดินยังไม่ได้ จะไปเรียนยังไง"
"...." เธอเม้มปากแน่น เขาไม่ปล่อยโอกาสให้เธอหนีเลย
"ถ้าไม่อยากถูกส่งคืนไปนรกนั่นอย่าเล่นตุกติก" เขาโน้มตัวลงมากระซิบขู่เธอ ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
- ผู้เขียน
