“แค่บังเอิญเดินชนกันนี่นะ”
“บังเอิญหรือจงใจเธอน่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ” อีกฝ่ายกอดอกมองหน้า ทำเหมือนพร้อมจะหาเรื่องเต็มที่ ในขณะที่ปลาวาฬถอนลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เธอไม่ได้อยากมีเรื่องกับใครเลย
“กลับไปถามแฟนเธอดีกว่ามั้งว่าเรื่องมันเป็นยังไง”
“ถามทำไมในเมื่อฉันเห็นกับตา”
“ถ้าเมาจนไม่มีสติก็กลับบ้านไปดีกว่า อย่าระรานคนอื่นแบบนี้”
“นี่แก!”
“หมิว.…” เสียงเรียกดังขึ้นจากคนที่อยู่ฝั่งประตูส่งผลให้ทุกคนหันกลับไปมองพร้อมกัน เห็นเป็นผู้ชายคนนั้นที่เดินชนเธอในตอนแรกที่เดินเข้ามาดึงแขนแฟนตัวเอง
“มาทำอะไรที่นี่”
“พี่เชนมาก็ดีแล้ว อีนี่ใช่ไหมที่มันมาอ่อยพี่อ่ะ”
“ไม่ได้สนิทอย่ามาเรียกอีนะ”
“เธอไม่ต้องมาปากดีเลยนะ ถ้าไม่หน้าด้านอ่อยแฟนคนอื่นฉันจะมาดักตบแกเหรอ”
“ดักตบ?” ปลาวาฬเลิกคิ้วขึ้น เธอไม่ได้รู้สึกกลัว แต่แค่รู้สึกว่าทำไมต้องมาเจอกับอะไรที่มันไร้สาระแบบนี้ด้วย
“อย่ามาบ้านะหมิว
