กลลวงร้ายซ่อนรัก

วันเกิด

อัยวา....

หลายวันต่อมา....

ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าพูลวิลล่าขนาดใหญ่หลังหนึ่ง ถามว่าฉันมาทำอะไรที่นี่ฉันรู้จากบอมว่าพี่ภูมาจัดงานวันงานวันเกิดที่นี่ถามว่าบอมรู้ได้ไงบอมมันรู้มาจากพี่บาสพี่ชายของมันซึ่งเป็นเพื่อนสนิทพี่ภูฉันก็เลยขอร้องให้บอมมาส่งเพราะทางมันค่อนข้างไกลฉันไม่กล้าขับรถมาคนเดียว

"ฉันนั่งรอเธออยู่บนรถละกันนะไม่อยากเข้าไปเพราะเจ้าของงานเขาไม่ได้ชวน" พอมาถึงหน้าพูลวิลล่าบอมมันก็หันมาพูดกับฉัน แล้วถามว่าพี่ภูได้ชวนฉันไหมเขาก็ไม่ได้ชวนแต่ฉันมาของฉันเอง

"อื้มมม" ฉันพยักหน้าก่อนจะก้าวขาลงจากรถ พอเดินเข้ามาถึงด้านในก็เจอการ์ดยืนคุมอยู่หลายคน ตอนแรกพวกเขาไม่ยอมให้ฉันเข้าไปเพราะไม่มีรายชื่อเข้างานฉันก็เลยบอกพวกเขาไปว่าฉันเป็นว่าที่คู่หมั้นพี่ภูถ้าไม่เชื่อให้โทรถามคุณลุงคุณป้าพ่อแม่พี่ภูได้เลย พอได้ยินแบบนั้นการ์ดก็เลยยอมให้ฉันเข้าไปข้างใน เสียงดสังเกตตรีเริ่มดังขึ้นเป็นระยะเมื่อเดินเข้ามาด้านใน ฉันมองหาพี่ภูจนทั่วงานสุดท้ายก็เจอเขายืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเขาซึ่งมีทั้งชายทั้งหญิง ฉันรีบเดินเข้าไปหาพร้อมกับของขวัญที่ฉันตั้งใจเอามาให้ ฉันเตรียมใจไว้แล้วล่ะว่าเขาจะต้องไม่พอใจที่ฉันมาแต่แล้วไงฉันจะมาใครจะห้ามได้

"พี่ภู" ฉันเดินเข้าไปทักเขาทำให้เพื่อนๆเขาทุกคนหันมามองซึ่งกลุ่มเพื่อนของเขาที่ฉันรู้จักก็มีแค่พี่กายกับพี่บาสเท่านั้นนอกนั้นไม่รู้จัก

"มาทำไมใครใช้ให้มา" น้ำเสียงเบื่อหน่ายที่เขาพูดกับฉันทำให้ฉันอายแต่ก็พยายามยิ้มสู้

"ทำไมอัยจะมาไม่ได้ในเมื่ออัยเป็นว่าที่คูหมั้นพี่หรือพี่จะปฏิเสธว่าไม่จริง" ฉันจงใจพูดเสียงดังเพื่อให้ทุกคนได้ยินว่าฉันเป็นอะไรกับพี่ภู

"พี่ภูนี่ของขวัญวันเกิดจากอัย" ฉันยื่นภาพวาดที่ม้วนมาอย่างดีให้พี่ภูแต่เขาไม่รับไม่สนใจมันเลยก่อนจะเดินหนีฉันไป ทำให้ฉันยืนเคว้งอยู่กลางงานคนทั้งงานมองมาที่ฉันด้วยสายตาสมเพช ฉันเก็บความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้ก่อนจะเดินออกมานั่งอยู่ด้านนอกเพราะฉันกลัวว่าตัวเองจะเผลอทำอะไรไม่ควรออกไปถ้ายังอยู่ข้างใน

"สะใจซะจริงจริ้งงงง 55555 ว่ามั้ยแม่" ไม่ต้องถามว่าใครเป็นคนพูดถ้าไม่ใช่นังสองแม่ลูกนั่นที่ฉันไม่รู้ว่ามางานนี้ด้วยแปลว่าพี่ภูชวนมันสองคนนี้มาแต่ฉันเขาไม่ชวน

"ใช่ลูก หน้าด้านมากเจ้าของงานไม่ได้เอ่ยชวนก็ยังกล้ามาถ้าไม่เรียกหน้าด้านแล้วจะให้เรียกว่าอะไร"

"พี่ภูแสดงออกชัดขนาดนี้แล้วแกควรจะสำเหนียกตัวเองได้แล้วนะนังอัยวาว่าพี่ภูเค้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับแกเลยเค้าเกลียดแกด้วยซ้ำแกกลับไปได้ละชิ้วๆคนอื่นๆเค้าจะได้มีความสุขกันส่วนแกอย่าเจ๋อแถวนี้"

"ฉันจะกลับหรือไม่กลับมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอกับแม่ของเธอเพราะฉะนั้นอย่ามายุ่ง!!!!"

"คง0tเสียใจมากเลยสินะที่พี่ภูเค้าไม่แคร์แกเลย แต่แกรู้อะไรมั้ยว่าพี่ภูเค้าน่ะแคร์ฉันมากไม่อย่างงั้นเค้าคงไม่ชวนฉันมาหรอกอ่อแล้วคืนนี้พี่ภูก็จะประกาศต่อหน้าทุกคนว่าเค้าจะขอคบกับฉันเป็นแฟนเพราะฉะนั้นถ้าแกไม่อยากเจ็บมากไปกว่านี้ก็รีบไสหัวไปซะ" พูดจบสองแม่ลูกนั่นก็เดินกลับเข้าไปในงานส่วนฉันตอนแรกก็อยากจะกลับแต่อีกใจก็อยากรู้ว่าที่สองแม่ลูกนั่นพูดมาคือความจริงหรือเปล่าฉันก็เลยแอบมองดูอยู่นอกงาน จนกระทั่งถึงเวลาเที่ยงคืนฉันเห็นทุกคนกำลังเดินไปที่เค้กก้อนโตที่ตั้งอยู่ริมสระน้ำเพื่อเป่าเค้กวันเกิด

"พี่ภูคะเป่าเค้กเลยค่ะ^^" ฉันเห็นนังเอินมันเดินไปกอดแขนพี่ภูแล้วพูดกับพี่ภูด้วยน้ำเสียงหวานใสอย่างน่าหมั่นไส้ก่อนที่พี่ภูจะโน้มตัวลงเป่าเทียนบนเค้ก

"ขอให้พี่ภูมีความสุขมากๆ นะคะ^^ " จุ๊บ

สิ่งที่ฉันเห็นก็คือนังเอินมันหอมแก้มพี่ภูต่อหน้าทุกคนในงานก่อนที่มันจะหันมายิ้มเยาะใส่ฉันที่ยืนอยู่ตรงประตูฉันกำหมัดแน่นด้วยความโกรธก่อนจะเดินเข้าไปในงานอีกรอบฉันกระชากหัวของมันแล้วผลักมันให้ลงนอนกองกับพื้นจากนั้นฉันก็ขึ้นคร่อมแล้วตบหน้ามันอย่างเหลืออด

เพี๊ยะ!!!! เพี๊ยะ!!!!

"โอ๊ยยยยย นังอัยแกเป็นบ้าอะไรมาตบฉันทำไม"

"แล้วแกล่ะเป็นบ้าอะไรห๊ะมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับพี่ภูแกรู้ทั้งรู้ว่าพี่ภูเค้าเป็นว่าที่คู่หมั้นฉัน"

"แล้วไงฉันจะทำมากกว่าจูบอีกไม่เชื่อแกก็คอยดู" มันลอยหน้าลอยตาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ดังมันคงกลัวว่าคนอื่นจะได้ยินล่ะสิ

เพี๊ยะ!!!! เพี๊ยะ!!!! ฉันก็เลยตบหน้ามันไปอีกสองทีแบบเน้นๆในเมื่อมันยั่วโมโหฉันฉันก็จะทำให้มันเห็นว่าอย่ามาท้าทายกับฉัน แต่ก่อนที่ฉันจะตบมันซ้ำอีกรอบพี่ภูก็เข้ามากระชากตัวฉันออกแล้วผลักฉันจนฉันเกือบตกลงไปในสระยังดีที่พี่บาสกับพี่กายวิ่งเข้ามารับร่างฉันเอาไว้ได้ทัน

"ลูกแม่!!!!" นังแม่เลี้ยงใจร้ายรีบวิ่งหน้าตั้งมาหาลูกตัวเองแล้วก็ร้องห่มร้องไห้

"โธ่ลูกแม่เป็นยังไงบ้างลูกน้องอัยทำไมทำแบบนี้กับลูกสาวน้าล่ะ ไม่พอใจอะไรก็พูดกันดีๆสิจ๊ะ" นังแม่เลี้ยงกำลังเล่นละครรับบทเป็นผู้ถูกกระทำ

"แม่ขาเอินเจ็บไปหมดแล้วค่ะ ฮือออ ฮืออออ" ฉันยืนมองสองแม่ลูกที่นั่งกอดกันร้องไห้เรียกคะแนนสงสารจากทุกคนในงาน ตอนนี้สายตาทุกคู่ที่มองมาคงเห็นฉันเป็นตัวร้ายสินะ ในขณะที่กำลังแสดงละครอยู่นังเอินมันก็เงยหน้าหันมายิ้มเยาะใส่ฉันโดยที่ไม่มีใครสังเกต ฉันกำลังจะก้าวขาเข้าไปจัดการกับมันอีกรอบแต่ก็โดนพี่ภูกระชากตัวกลับ

"ออกไปจากที่นี่ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวจับเธอโยนออกไป" พี่ภูหันมาต่อว่าฉัน

"อัยไม่ไปถ้าอัยไปนังสองแม่ลูกนี่ก็ต้องออกไปจากงานนี้ด้วยเหมือนกัน"

"แต่นี่มันงานวันเกิดฉันเธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้ฉันไล่ใครทั้งนั้น"

"ทำไมจะไม่มีอัยเป็นว่าที่คู่หมั้นพี่นะ"

"ใครบอกว่าฉันจะหมั้นกับผู้หญิงอย่างเธอ"

"ถึงพี่ภูจะไม่ยอมหมั้นแต่พี่ภูก็ขัดคำสั่งป้าพิมพ์กับคุณลุงไม่ได้อยู่ดี"

"ก็มาคอยดูกันว่าจะได้หรือไม่ได้"

"..........." ฉันเลือกที่จะเงียบแต่...

"ฉันจะไม่ยอมหมั้นกับผู้หญิงนิสัยก้าวร้าวเอาแต่ใจไร้เหตุผลอย่างเธอเด็ดขาดถ้าให้เลือกระหว่างเธอกับเอินฉันขอเลือกเอินดีกว่า" คำพูดของเขาทำให้ใจของฉันเจ็บไปถึงไหนต่อไหนแต่ฉันจะไม่ยอมอ่อนแอต่อหน้าเขาหรือใครทั้งนั้น

"ไม่มีวันอัยไม่มีวันให้พี่หมั้นกับมันพี่ต้องหมั้นกับอัยเท่านั้นไม่เชื่อพี่ก็คอยดู"

"เธออยากจะพูดอะไรก็พูดไป แต่ตอนนี้เธอออกไปจากงานวันเกิดของฉันได้แล้วเพราะฉันไม่ได้ชวนเธอมามาทางไหนก็กลับไปทางนั้นไป๊!!!!" พี่ภูไล่ฉันต่อหน้าทุกคนในงาน สายตาที่มองมาที่แต่ความสมเพชจนฉันทนอยู่ต่อไปไม่ไหวรีบเดินออกมา พอมาถึงรถฉันก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย

อิพี่ใจร้ายกับน้องเข้าไปสักวันจะรู้สึก หึ หึ หึ

สปอยล์...

"อะไรกันเนี่ยตาภูน้องอัย!!!" ผมสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาด้วยอาการหนักหัวเมื่อได้ยินเสียงแม่เรียกชื่อผมเสียงดังลั่นห้องแต่แม่ไม่ได้เรียกแค่ชื่อผมคนเดียว

"คุณป้า ฮือออ ฮืออออ" ผมรับหันมองคนที่ร้องไห้อยู่ข้างๆ

"เห้ย!!!!" ผมตกใจจนหายจากอาการแฮ้งค์เมื่อคืนเมื่อเห็นอัยวานั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ ในสภาพที่มีเพียงผ้าห่มคลุมกาย

เกิดไรขึ้น!!!!