คำขู่
1558 คำ
อัยวา....
"เรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เกิดจากความรักเพราะฉันไม่ได้รักเธอมันเกิดจากความเ****นล้วนๆ และที่สำคัญฉันแค่อยากเอาคืนเธอเท่านั้น"
ฉันหลับตาลงไปพร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวด ปวดทั้งใจทั้งกาย
เช้าวันต่อมา....
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวฉันจำได้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อคืนนี้ ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆแล้วมองไปข้างๆว่าพี่ภูตื่นหรือยังปรากฏว่าเขายังไม่ตื่นฉันก็เลยค่อยขยับตัวพาร่างที่ไร้เรี่ยวแรงลงจากเตียงก้มเก็บเสื้อผ้าที่ถูกเขาถอดออกเมื่อคืนก่อนจะเดินออกมาข้างนอก ฉันใส่ชุดนักศึกษาชุดเดิมแต่ว่าตอนนี้กระดุมมันขาดเพราะถูกพี่ภูกระชากเมื่อคืนแล้วฉันจะกลับยังไงในสภาพนี้ฉันตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในห้องนอนพี่ภูอีกรอบเพื่อหาเสื้อคลุมมาสวมทับ ขณะที่ฉันกำลังหาเสื้อในตู้เสื้อผ้าเสียงพี่ภูก็ดังขึ้น
"ทำอะไร" ฉันสะดุ้งสุดตัวในมือมีเสื้อของพี่ภูอยู่
"อัยจะมายืมเสื้อพี่ใส่กลับพอดีว่าเสื้ออัยมันขาด" ฉันตอบพี่ภูแต่ไม่ได้หันไปมองเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในสภาพไหน
"อืมม แต่ก่อนเธอจะกลับฉันต้องตกลงกับเธอก่อน"
"ตกลงอะไรคะ"
"เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น"
"ค่ะ" ฉันฝืนความรู้สึกแล้วตอบออกไป ฉันไม่คิดว่าพี่ภูจะรับผิดชอบอะไรอยู่แล้วคำพูดของเขาเมื่อคืนฉันยังจำขึ้นใจ
"และฉันก็หวังว่าเธอจะไม่เอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปฟ้องแม่ฉันอีกว่าฉันรังแกเธอ"
"ค่ะ"
"สรุปก็คือเธอห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาดเพราะไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเรื่องที่เธอเคยโกหกไปบอกพ่อเธอรวมถึงย่าเธอด้วยว่าเธอโกหกสร้างเรื่องหาว่าฉันล่วงเกินเธอทั้งที่ตอนนั้นฉันไม่ได้ทำ เธอคิดเอาก็แล้วกันว่าย่าเธอจะผิดหวังแค่ไหนที่หลานสาวสุดที่รักของท่านสร้างเรื่องโกหกหน้าด้านๆเพื่อจับผู้ชาย" ฉันก้มหน้าแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง
"เข้าใจที่พูดใช่ไหม"
"อื้มมม" ฉันตอบเขาได้แค่นั้นเพราะพูดอะไรไม่ออกกลัวเขาจะรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อยู่
"แต่ความผิดของเธอยังไม่หมดฉันยังไม่พอใจเพราะฉะนั้นเธอต้องมาที่นี่ทุกครั้งที่ฉันต้องการ แต่ถ้าเธอดื้อไม่ยอมมาฉันจะไปลากตัวเธอถึงบ้านไม่เชื่อก็คอยดู"
"พี่ติดใจอัยก็บอกว่าเถอะไม่ต้องเอาเรื่องผิดไม่ผิดมาเป็นข้ออ้างหรอก" ฉันโต้กลับเพราะฉันไม่อยากให้พี่ภูคิดว่าฉันกลัวเขา
"เธอพูดว่าไงนะฉันเนี่ยนะติดใจเธอ เหอะพูดผิดพูดใหม่ได้นะ"
"ก็หรือไม่จริงล่ะคะ ถ้าพี่ไม่ได้ติดใจพี่ก็ไม่ต้องให้อัยมาที่นี่อีกสิ"
"ใช่ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันติดใจความสดของเธอแต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันเบื่อเธอก็เป็นได้แค่ผู้หญิงไร้ค่าที่ฉันไม่ต้องการก็เท่านั้น เอาล่ะเธอจะไปไหนก็ไปแต่ถ้าฉันไม่ได้เรียกให้มาก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาให้เห็น"
ฉันเดินออกจากห้องโดยไม่หันกลับไปมองพี่ภูเลยเพราะฉันกลัวว่าเขาจะเห็นน้ำตาของฉันที่ไหลไม่ยอมหยุด
ฉันกลับมาถึงบ้านก็รีบเข้าห้องนอนวันนี้ฉันคงไปเรียนไม่ไหวฉันก็เลยส่งข้อความไปบอกบอมว่าฉันไม่สบาย
พอส่งข้อความไปสักพักบอมก็โทรมาทันที
"อื้มมว่าไง"
"เธอไม่สบายเป็นอะไรมากหรือเปล่ากินยาหรือยัง"
"อื้มมม"
"อื้มมมนี่กินหรือไม่ได้กิน"
"ยังเลยแต่เดี๋ยวจะกิน"
"ฉันว่าเธอไม่กินแน่เธอมันไม่ชอบกินยาเดี๋ยวฉันจะไปหาที่บ้านก็แล้วกันแค่นี้นะ"
"เดี๋ยวบอม"
ตู๊ดดดดดดด ฉันยังพูดไม่ทันจบบอมก็วางสายไปแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องทำให้ฉันต้องเดินไปเปิด พอเปิดประตูออกไปก็เจอยัยแม่เลี้ยงใจยักษ์ยืนจ้องหน้าฉันอยู่
"มาเคาะห้องมีอะไร"
"เมื่อคืนแกไปไหนมา"
"ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับเธอ"
"ไปนอนกับผู้ชายมาล่ะสิรอยเต็มคอขนาดนั้น" ฉันตกใจรีบเอาคอเสื้อปิดคอทันที
"แหมมมที่แท้ก็แรดไม่เบานะเแกถ้าให้เดาคงจะเป็นไอ้บอมล่ะสิ เห้อสงสารตาภูซะจริงๆที่ต้องมาหมั้นกับผู้หญิงอย่างแก"
"แค่นี้ใช่ไหมที่จะพูดฉันจะนอน"
"เดี๋ยว!!!" ยัยแม่เลี้ยงเอามือดันประตูไว้ไม่ยอมให้ฉันปิดง่ายๆ
"อะไร"
"เรื่องสินสอดของแกแกควรจะยกให้พ่อแกมากกว่านะ"
"อ่อนึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็เรื่องเงิน ถ้าอยากได้มากก็ไปขอย่าฉันสิหรือไม่ก็..หาผู้ชายรวยๆให้ลูกสาวของเธอเผื่อจะได้สินสอดซักหมื่นสองหมื่น"
ปั้ง!!!! พูดจบฉันก็ปิดประตูใส่หน้านังแม่เลี้ยงใจยักษ์นั่นทันทีเพราะไม่อยากทนฟังคำพูดไร้สาระ
"กรี๊ดดดดนังอัยวาแกกล้าดียังไงมาดูถูกลูกสาวฉันห๊ะ แกคอยดูเถอะลูกสาวฉันต้องได้ตาภูมาเป็นผัว!!!! ฉันจะทำให้ตาภูถอนหมั้นแกให้ได้ไม่เชื่อก็คอยดู"
ฉันเดินกลับมาที่เตียงแล้วก็ข่มตาหลับตอนนี้ฉันอยากจะหลับแล้วก็ไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลยถ้าเป็นไปได้
เวลาต่อมา....
"อัยลุกขึ้นกินยาก่อนเร็ว" บอมเข้ามาในห้องพร้อมกับปลุกฉันให้ตื่น อยากจะบอกว่าฉันกับบอมสนิทกันมากถึงขนาดที่ว่ามันสามารถเข้าออกห้องฉันได้เพราะฉันเป็นคนอนุญาตแม้ว่ายัยแม่เลี้ยงกับนังเอินมันคอยพูดจากระแนะกระแหนแดกดันใส่ร้ายฉันหาว่าฉันกับบอมแอบทำอะไรกันในห้องฉันก็ไม่สนเพราะฉันรู้ตัวเองดีว่าทำอะไรอยู่
"อื้ออไม่อยากกินอยากนอน" ฉันเอาผ้าห่มคลุมร่างกายตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ไม่ได้เธอตัวร้อนมาเลยรู้หรือเปล่าแล้วก็ห่มผ้าอะไรขนาดนั้นวะ แบบนี้จะหายตอนไหนเอาออกเลย"
"ไม่นะ!!!" ฉันคว้าผ้าห่มไม่ทัน
"ทำไมคอเธอถึงมีแต่รอยวะอัย"
"ไม่มีอะไรฉันเป็นผื่นคันน่ะ" ฉันรีบปฏิเสธพร้อมหาข้ออ้าง
"ฉันไม่ได้โง่ถึงขนาดดูไม่ออกว่ารอยบนตัวเธอมันคือรอยอะไร"
"............"
"ใครเป็นคนทำ"
".............."
"พี่ภูใช่ไหม"
"............."
"ถามไม่ตอบแบบนี้ฉันโทรถามพี่ภูดีกว่าว่าเขาเป็นคนทำหรือเปล่า"
"ไม่นะอย่าโทรฉันขอร้อง" ฉันรีบห้ามบอมทันทีเพราะรู้ว่ามันพูดจริงทำจริง
"สรุปก็คือรอยพวกนี้พี่ภูเป็นคนทำสินะ" ฉันทำได้เพียงพยักหน้า
"แล้ว....พี่ภูได้ทำมากกว่านี้หรือเปล่าบอกฉันมาตามตรงอัย"
"ก็...อื้มมม"
"แล้วพี่ภูเค้าจะรับผิดชอบเธอใช่ไหม"
"อื้มรับผิดชอบสิพี่ภูเค้าบอกว่าจะรับผิดชอบ" ฉันจำใจต้องโกหกเพราะไม่อยากให้บอมไปถามพี่ภูเพราะฉันรู้จักนิสัยเพื่อนสนิทตัวเองดีถ้ามันสงสัยอะไรมันก็จะหาคำตอบจนได้
"อืมมดีแล้วล่ะฉันแค่กลัวว่าพี่ภูจะไม่รับผิดอะไรเธอนิสัยพี่ภูเป็นแบบไหนฉันก็พอรู้มาบ้าง"
"แต่แกอย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะบอมฉันขอร้องฉันไม่อยากให้ใครรู้"
"อืมมมฉันเข้าใจ"
ภูผา....
"โอ้โหสภาพมึงนี่ดูไม่ได้เลยนะเพื่อน" ไอ้กายทักผมทันทีที่มันเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับไอ้บาส
"ยัยเบลทำเอามึงหมดแรงขนาดนั้นเลยเหรอวะเพื่อน5555" ไอ้บาสแซวผม
"ไม่ใช่เบล"
"อ่าวไม่ใช่เบลแล้วใครวะเมื่อคืนมึงกับเบลออกมาจากผับพร้อมกัน" ผมไม่ได้ตอบพวกมันเพราะไม่อยากให้พวกมันรู้
"เห้ยกุนั่งทับอะไรวะ กระเป๋าใครวะไอ้ภู" ผมรีบหันไปมองไอ้บาสมันขยับตัวแล้วดึงกระเป๋าสะพายออกมาผมจำได้ว่าเป็นกระเป๋าของยัยอัยวายัยนี่ลืมหรือจงใจลืมไว้กันแน่
"กระเป๋าผู้หญิงชัดๆ ของใครวะมีตุ๊กตาหมีห้อยอยู่ด้วย" ไอ้กายมันดึงกระเป๋าจากมือไอ้บาสไปดู
"แต่กูว่าตุ๊กตานี่คุ้นๆ ว่ะเหมือนกูเคยเห็นที่ไหน อ่อกูนึกออกแล้วไอ้บอมน้องชายกูมันซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดน้องอัยนี่หว่านี่อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนนี้ผู้หญิงที่มึงนอนด้วยคือ..." ทั้งไอ้บาสไอ้กายหันมามองผมพร้อมกัน
"พวกมึงอย่าเสือก"
- ผู้เขียน
