ติดใจ
1595 คำ
อัยวา....
"พี่ภูทำไม..." พี่ภูคงจะรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร
"ใส่ไม่ทัน" เขาตอบได้หน้าตาเฉยเหมือนมันเป็นเรื่องปกติสำหรับเขาแต่สำหรับฉันมันไม่ใช่
"พี่ทำแบบนี้กับทุกคนที่พี่มีอะไรด้วยหรือเปล่า"
"ทำไมกลัวติดโรค??"
"..............."
"ฉันไม่เคยสดกับใครทุกครั้งฉันป้องกันตลอดนั่นแล่ะไม่ต้องกลัว"
"แล้วทำไมกับอัยพี่ถึง..."
"เธอไม่เคยเอากับใครไงฉันเลยมั่นใจว่าสดได้จบมั้ย"
"พี่ภู"
"เธอควรจะภูมิใจนะที่ฉันสดด้วยเพราะฉันไม่เคยสดกับใครเธอคนแรก"
"อัยต้องภูมิใจงั้นเหรอ"
"แน่นอนดิ"
จากนั้นพี่ภูก็รังแกฉันตลอดทั้งคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า
"ตื่นมา" ฉันงัวเงียลุกขึ้นมาในสภาพที่ยังไม่หายเหนื่อยล้า พอลืมตาขึ้นมาก็เจอพี่ภูยืนอยู่ข้างเตียงเขาใส่เสื้อผ้าเหมือนกับว่ากำลังจะออกไปข้างนอก
"ลุกมากินยา"
"ยาอะไรคะ"
"ยาคุมฉุกเฉินไงเมื่อคืนฉันไม่ได้ป้องกันรีบกินซะเพราะฉันไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาด" ฉันพยักหน้าเข้าใจทันทีที่เขาพูดไม่ใช่แค่เขาหรอกที่กลัวฉันเองก็กลัวเหมือนกัน ฉันรีบกินยาเม็ดแรกทันทีก่อนจะตั้งปลุกเพื่อกินยาเม็ดที่สองในอีกสิบสองชั่วโมง
"คืนนี้ฉันจะออกไปข้างนอกเธอก็รออยู่ในห้องนี้ไม่ต้องไปไหน"
"อัยอยากกลับบ้าน"
"กลับทำไมหรือกลัวใครเป็นห่วง"
"ไม่มีใครเป็นห่วงอัยหรอกค่ะ" ที่บ้านไม่มีใครเป็นห่วงฉันอยู่แล้วขนาดฉันหายไปทั้งคืนพ่อยังไม่คิดจะโทรตามเลย
"นั่นสินะเด็กนิสัยเสียอย่างเธอใครเขาจะเสียเวลามาห่วง" คำพูดที่คอยตอกย้ำของพี่ภูมันทำให้ฉันรู้สึกน้อยใจขึ้นมาทั้งที่ตอนแรกก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่เพราะชินแล้วกับการถูกละเลยจากคนเป็นพ่อแต่พอถูกตอกย้ำมันก็ทำให้รู้สึกแย่ มีพ่อพ่อก็ไม่เคยใส่ใจ
ครืดดด ครืดดดด เสียงมือถือฉันสั่นอยู่ในกระเป๋าที่วางอยู่ข้างเตียงฉันกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบแต่ไม่ทันเพราะพี่ภูก็ดึงไปก่อน
"แม่ฉันโทรมา" พี่ภูบอกก่อนจะยื่นมือถือมาให้ฉัน
"กดรับซะแต่ห้ามบอกแม่เด็ดขาดว่าเธออยู่ที่นี่
"อัยรู้แล้วไม่ต้องบอก" ฉันดึงมือถือมาจากมือของพี่ภูพอจะกดรับเขาก็สั่งขึ้นมาอีก
"เปิดลำโพงด้วยฉันจะฟัง" ฉันไม่อยากมีปัญหาก็เลยทำตาม
"คะป้าพิมพ์"
"น้องอัยตื่นหรือยังลูกวันนี้วันหยุดมาหาป้ามั้ยป้าทำขนมของโปรดไว้ให้ด้วยนะลูก"
"คือ..อัยมานอนบ้านเพื่อนค่ะป้าพิมพ์" ฉันจำใจโกหกป้าพิมพ์
"อ้าวเหรอลูก งั้นไม่เป็นไรนะ ว่าแต่น้องอัยไปหาพี่ภูที่คอนโดหรือยัง" ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่ภูที่กำลังจ้องหน้าฉันอยู่
"ยังค่ะ"
"ป้านึกว่าไปแล้วซะอีกให้คีย์การ์ดไปตั้งหลายวันยังไงถ้าจะไปก็ไปได้เลยนะลูกป้าอนุญาต"
ภูผา...
ผมอยากจะคว้ามือถือยัยอัยวามาแล้วพูดกับแม่เหลือเกินว่าคอนโดนี่มันเป็นคอนโดผมหรือของยัยอัยวากันแน่
"ค่ะถ้าอัยมีเวลาอัยจะไปนะคะ"
"ดีแล้วลูก พี่ภูเป็นของน้องอัยน้องอัยต้องท่องเอาไว้ให้ขึ้นใจน้องอัยมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวตาภู" แม่ทำไมถึงพูดแบบนี้วะผมไม่เข้าใจผมไม่ได้เป็นของยัยนี่แล้วก็ไม่มีวันเป็นด้วย
"ค่ะ"
"ทำไมเสียงเหมือนไม่สบายเลยยังไม่หายป่วยอีกเหรอลูก"
"อัยดีขึ้นแล้วค่ะป้าพิมพ์"
"อื้มมมดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะ เอาเป็นว่าป้าไม่กวนหนูละไว้ถ้ากลับบ้านก็แวะมาหาป้านะลูก"
"ค่ะป้าพิมพ์ อัยรักป้าพิมพ์นะคะ"
"ป้าก็รักน้องอัยเหมือนกันลูก"
"หึอ้อนแม่ฉันเก่งแบบนี้นี่เองแม่ฉันถึงโอ๋เธอเข้าข้างเธอตลอด" ผมอดไม่ได้ที่จะประชดคนที่นั่งอยู่บนเตียง
หลายเดือนต่อมา.....
"เลิกเรียนแล้วมาหาที่คอนโดด้วยอย่าให้ต้องโทรตามเข้าใจไหม" ผมโทรบอกคนในสาย
"วันนี้อัยคงไปหาพี่ไม่ได้หรอกนะ"
"ทำไม"
"เย็นนี้อัยจะไปหาย่า"
"ไปกับไอ้บอมสองคน??"
"ค่ะปกติก็ไปกันสองคนอยู่แล้วพี่ภูมีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าไม่มีอะไรแล้ว...ไปกี่วัน"
"กลับมาวันอาทิตย์ค่ะ"
"สามวันเลยเหรอวะ"
"ค่ะ ปกติอัยก็ไปค้างบ้านย่าแบบนี้อยู่แล้ว"
"เออจะไปกี่วันก็เรื่องของเธอก็แล้วกัน"
ผมกดวางสายอย่างหัวเสียเมื่อรู้ว่าคืนนี้ยัยอัยวาจะไม่ได้มาที่ห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา!!!" ผมตะโกนออกไปโดยที่ยังไม่รู้ว่าใครมาเคาะก็คงจะเป็นเลขาหรือไม่ก็พนักงานเอาเอกสารมาให้เซ็นต์ คือจะบอกว่าตอนนี้ผมมาทำงานที่บริษัทแทนพ่อซึ่งผมก็ทำมาหลายเดือนแล้ว
"หวัดดีเพื่อน"
"สวัสดีครับคุณเพื่อน^^" ผมก็นึกว่าใครที่แท้ก็เป็นไอ้บาสกับไอ้กายที่ผมไม่ค่อยได้นัดเจอกับพวกมันเลยในช่วงนี้เพราะตอนเช้าผมต้องเข้าบริษัทตอนเย็นก็กลับห้อง
"มึงมากันทำไมบริษัทกูวะ"
"โอ้โหทักเพื่อนแบบนี้ได้ไงวะ"
"นั่นดิ ที่กูมาหามึงก็เพราะว่ากูเห็นว่าช่วงนี้มึงไม่ไปกินเหล้ากับพวกกูเลยพวกกูก็เลยมาตามมึงถึงบริษัทนี่ไง"
"มึงอย่าไปว่ามันเลยไอ้ภูมันกำลังติดเมีย5555"
"ติดเมียเหี้ยไรของพวกมึงกูไม่เคยมีเมีย"
"แหมมมมไม่เมีย แต่ก็พาน้องอัยไปอยู่ที่คอนโดแทบทุกวันจนไม่มีเวลาให้เพื่อนให้ฝูง"
"พวกมึงไม่เสือกเรื่องของกูสักเรื่องจะได้ไหมวะ"
"ไม่ต้องมาทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนเลยไอ้ภู กูถามจริงมึงติดใจน้องมันแล้วใช่ไหมวะ"
"กูเป็นแบบนั้น??"
"ก็ปกติกูไม่เคยเห็นมึงควงใครได้นานเลยนี่หว่า ที่ผ่านมาไม่กี่วันก็เลิกแต่กับน้องอัยมันไม่ใช่"
"กูก็แค่..ยังไม่เบื่อก็แค่นั้น" ผมหาคำตอบตอบพวกมันเผื่อว่าพวกมันจะได้เลิกถามเซ้าซี้
"มึงพูดเหมือนกับว่าถ้ามึงเบื่อมึงจะทิ้งน้องมันอย่างงั้นแล่ะ"
"..........." ผมไม่ตอบพวกมันเพราะผมยังไม่รู้ว่าจะเบื่อยัยนั่นวันไหน
"มึงพนันกับกูไหมไอ้บาสกูว่าไอ้ภูมันไม่เบื่อน้องอัยง่ายๆหรอกว่ะดูมันจะติดใจซะด้วยซ้ำ"
"อย่ามารู้ดีไปกว่าตัวกูไอ้บอม"
"กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปีไอ้ภูทำไมกูจะดูไม่ออก ปากมึงบอกไม่ชอบน้องเขาเกลียดน้องเขาแต่มึงหลอกกินตับเขามากี่เดือนแล้วถ้ามึงจะเบื่อมึงเบื่อไปนานแล้วไอ้ภูสันดานขี้เบื่ออย่างมึง ถ้ามึงไม่รู้สึกกับน้องเขามึงไม่ลากยาวมานานขนาดนี้หรอกไม่แน่บางทีมึงอาจจะรู้สึกดีกับน้องอัยแล้วก็ได้แต่มึงไม่รู้ใจตัวเอง"
"ติดใจห่าไรไร้สาระ"
อยากจะบอกว่าตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาผมให้อัยวามาหาคอนโดตลอดหลังเลิกเรียน ตั้งแต่ผมมีอะไรกับอัยวาผมก็ไม่ได้เอากับใครอีกเลย ก็เอาแค่กับยัยนี่คนเดียวนั่นเป็นเพราะคำขอร้องที่ขอให้ผมไม่มีอะไรกับคนอื่นซึ่งผมก็เป็นลูกผู้ชายพอในเมื่อกล้าขอผมก็กล้าให้แต่มีข้อแม้ว่าต้องมาหาผมทุกครั้งที่ผมต้องการซึ่งนี่ก็ผ่านมานานหลายเดือนแล้วนานจนผมลืมว่านานเท่าไหร่
"กูว่าถ้าแม่มึงรู้คงดีใจเพราะแม่มึงก็หวังให้มึงแต่งงานกับน้องอัย"
"มึงคิดว่ากูจะยอมแต่งงานกับอัยวางั้นดิ"
"ไม่แต่งได้เหรอวะมีอะไรกับน้องเค้าแล้วนะเว้ยอย่าลืม"
"นั่นดิกูสงสารน้องอัยว่ะ กูดูออกว่าน้องอัยรักมึงมากกูว่ามึงใจดีกับน้องอัยหน่อยเถอะว่ะไอ้ภู"
"แล้วกูใจร้ายกับยัยนั่นตรงไหน"
"ทุกตรงเลยครับเพื่อน อย่าหาว่ากูเสือกเลยนะกูแอบได้ยินน้องอัยโทรมาปรับทุกข์เรื่องมึงกับไอ้บอมน้องชายกูตลอด"
"แล้วไง"
"ก็ไม่แล้วไงกูแค่สงสารน้องมันเท่านั้น"
"มึงควรจะสงสารกูนี่ที่กูต้องหมั้นเพราะยัยนั่นโกหก"
"แต่สุดท้ายเรื่องโกหกมันเป็นกลายเป็นเรื่องจริงไม่ใช่เหรอวะ"
"ถ้ามึงจะมาพูดเรื่องไร้สาระก็ออกไปได้ละกูจะทำงานต่อ"
ผมเอ่ยปากไล่พวกมันเพราะไม่อยากได้ยินอะไรพวกนี้
"กูแค่เตือนมึงด้วยความหวังดี ถ้าวันนึงน้องอัยทนมึงไม่ไหวไม่อยู่ให้มึงทำร้ายจิตใจอีกวันนั้นมึงจะรู้สึก"
"ทำไมกูต้องรู้สึกกูไม่ได้รักยัยนั่น"
"เออ เอาที่มึงสบายใจก็แล้วกันกูถือว่ากูเตือนมึงแล้วนะไอ้ภู"
- ผู้เขียน
