“ไปเถอะคุณ แฟนมันให้มันจัดการเอง”วิบูลย์เอ่ยปรามภรรยาที่ยังยืนทำสีหน้าลำบากใจ ก่อนจะเดินออกไปทันที
“ผมทำได้ครับ แม่ไม่ต้องห่วง”
“เอางั้นเหรอ…ก็ได้”เมื่อผู้สูงวัยทั้งสองออกไป ตะวันก็เริ่มปลดเสื้อผ้าของเธอออก ในใจก็นึกบ่นที่เธอใส่เสื้อผ้ามิดชิดราวกับอยู่เมืองหนาว ไม่รู้หรือไงว่าอากาศที่นี่ร้อนขนาดไหน เพราะเธอชอบทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ไง เขาถึงได้เป็นห่วงอยู่ตลอด
ขณะที่กำลังปลดชุดชั้นในของเธอออกเพื่อจะเช็ดตัว ถึงตอนนี้เขาก็ต้องใช้ความอดทนอย่างมาก ที่จะไม่รู้สึกอะไรที่เห็นสองเต้าอวบอิ่มอยู่ตรงหน้า แต่ทว่ามือเล็กของคาเทียร์ก็ตะปบเข้าที่มือหนาของเขา พร้อมกับดวงตากลมโตที่ลืมขึ้นมองหน้าเขาทันที
“นี่เธอหลอกฉันอีกแล้วเหรอคาเทียร์”ตะวันชักสีหน้าใส่เธอทันที พอรู้ว่าเธอหลอกเขาอีกแล้ว ในใจก็เดือดปุด ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเธอจะเลิกหลอกเขาตอนไหนหรือที่ผ่านมามีความรู้สึกไหนของเธอบ้างที่เป็นเรื่องจริง
