นับดาวรีบเปิดประตูออกไปดูทะเลให้เต็มตา
พร้อมมองอย่างตื่นตาตื่นใจ ทะเลภูเก็ตสวยมากจริงๆ
“ชอบรึเปล่า ”
“ชอบค่ะ ชอบมากเลย ฉันเคยคิดว่าถ้ามีเงินเยอะๆ จะพาน้องกับพ่อมาเที่ยวแบบนี้ ”
คนตัวเล็กตอบเขาพร้อมหันกลับมายิ้มให้จนตาหยี
“ผมสั่งอาหารไว้ให้คุณแล้ว ทานก่อนได้เลย ผมเคลียร์งานก่อน ”
นับดาวพยักหน้า แทบไม่สนใจเขาเลยเพราะมัวแต่สนใจความสวยงามของทะเล ฮันเตอร์เดินกลับเข้าไปเคลียร์งานปล่อยให้นับดาวอยู่คนเดียวไปก่อน
“เฮ้อ!! ”
จากตื่นตาตื่นใจ ก็กลายเป็นความเงียบเหงา
เขาเอาแต่ทำงานมาครึ่งวันแล้ว เธอไม่ได้คุยกับใครเลย
“คุณฮันเตอร์คะ ทานอะไรรึเปล่า ฉันจะเอาเข้ามาให้ ”
เธอถามเสียงเบากลัวรบกวนการทำงานของคนตรงหน้า
“เอาผลไม้ก็ได้ ”
เขาตอบทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากหน้าจอ นับดาวหายไปซักพักก็กลับมาพร้อมกับจานผลไม้
เธอวางจานผลไม้ลงบนโต๊ะทำงานเงียบๆ ก่อนจะบอกเสียงเบา
“ผลไม้ได้แล้วค่ะ”
ฮันเตอร์ละ
