ชายหนุ่มในชุดสูทเต็มตัวมาดนักธุรกิจ เดินเข้ามาใกล้ นับดาวถอยห่างเล็กน้อยพร้อมยิ้มบางให้ มองสบตาเขาพร้อมน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอ ตอนนี้เธอกับพี่วาโยมันห่างชั้นกันเหลือเกิน
“ยังเรียนไม่จบไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมาทำงานที่นี่ ”
น้ำเสียงของวาโยฟังแล้วยังดูเป็นห่วงเธอเหมือนเดิม นับดาวกระพริบตาถี่ตอบเขาพร้อมยิ้มกลบเกลื่อน
“ใช่ค่ะ ยังไม่จบ แต่พี่วาโยก็รู้ว่านับต้องหาเงินเลี้ยงครอบครัว ”
วาโยมองหน้าเธอนิ่ง ครั้งนึงสองคนเคยสนิทกันมาก
“พี่ขอโทษนะสำหรับเรื่องของเรา ถึงเราจะไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว แต่พี่ยังรักและห่วงใยเราเหมือนเดิมนะ ”
คำพูดที่ยิ่งฟังยิ่งจุกอก รักและห่วงใยเหมือนเดิม
เธอหลับตาลงเล็กน้อยเพื่อตั้งสติก่อนตอบอย่างราบเรียบ
“ไม่เป็นไรค่ะนับเข้าใจ นับไม่เคยโทษพี่วาโยเลยนะคะ ฐานะที่ต่างกันมันก็ถูกแล้วที่จะเดินด้วยกันไม่ได้ เจอกันก็ดีแล้วค่ะ นับมีของจะคืนพี่พอดี ตั้งใจว่าจะหาโอกาสเอาไปคืนอยู่เห
