วันต่อมาฝนแทบจะไม่เป็นอันทำงาน ใจมันลอยไปถึงตอนเย็นแล้ว ฝนรู้สึกตัวเองเหมือนเป็นสาวรุ่นที่กำลังจะมีเดตแรกอีกครั้ง ความร็สึกแบบนี้มันหายไปจนฝนเกือบลืมไปแล้ว
“พี่ฝนครับ วินอาจะไปช้าหน่อยนะครับ เพราะรถติดมาก แต่คงไม่เกินทุ่มนึงน่าจะถึงครับ”
“โอเคค่ะ แล้วเจอกันนะคะ”
แล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง ฝนนั่งรอวินในร้านกาแฟ สั่งสลัดมากินไปพลางๆ ก่อนที่หนุ่มวินจะมาถึง แม้ว่าจะไม่เคยเจอตัวจริงกันมาก่อน แต่เพียงวินเปิดประตูเข้ามาฝนก็รู้ได้ทันทีว่าคนนี้แหละคือคนที่ตัวเองรออยู่วินมาในชุดทำงานดูเรียบร้อย คงไม่มีเวลากลับไปไปเปลี่ยน
ส่วนฝนนั้นอยู่ในชุดกางเกงผ้าสีน้ำตาลอ่อนๆ เสื้อเชิ้ตสีขาว มีสร้อยเส้นเล็กๆ น่ารักประดับอยู่บนลำคอ ฝนดูสวยและเด็กเกินกว่าอายุที่บอกไว้ แถมยังตัวเล็กด้วยทำให้ดูเด็กลงไปอีก วินนั้นมั่นใจจนถึงกับเดินตรงไปหา
“พี่ฝนใช้มั้ยครับ”
“ใช่ค่ะ นั่งก่อนสิคะ”
“พี่ฝนดูเด็กกว่าอายุมากเลยคร
