“ทำไมฟาริสทำกับน้องแบบนี้ละลูก”
พิมพ์ดาวเอามือทาบอกเมื่อได้รู้ความจริงจากปากลูกชาย ถึงแม้ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กสาวนั่งตรงข้ามกับเธอจะเป็นคนฟ้องเองทุกอย่างก็ตาม
“ใช่ค่ะ คุณน้า เฮียเขาทำร้ายหนูค่ะ ทำร้ายทั้งกายและใจเลย”
ยัยนี่นิ ผมได้แต่มองยัยตัวเล็กไม่รู้เธอเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้พูดกับแม่ของผมแบบนั้นไป ยิ่งเป็นแม่พิมดาวด้วยแล้วผมไม่กล้าเถียงเลย เพราะแม่เป็นคนอ่อนโยนก็จริง แต่ถ้าได้ดุเธอน่ากลัวกว่าพ่อด้วยซ้ำไป
“มี๊ อย่าไปฟังยัยเด็กนี่พูดนะ”
“ยังจะมาเถียงมี๊อีก มี๊ต้องเอาไปฟ้องพ่อเราแล้วล่ะ”
“มี๊อย่าครับ ผมไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ ยัยเด็กนี่โกหก” ผมแก้ตัวไปยังไงแต่ก็คงฟังไม่ขึ้น เพราะยัยเด็กนี่บีบน้ำตาไปแล้วเรียบร้อย มันน่าจับฟาดจริง ๆ
“โอ๋ ไม่ต้องร้องนะลูก ไม่ต้องร้องเดี๋ยวแม่จะจัดการให้หนูเอง” พิมดาวลูบหัวพยายามปลอบให้เด็กสาวในอ้อมกอดหายโศกเศร้า
“แม่ ผมเป็นลูกแม่” เวลาเขาโกรธหรือไม่พอใ
