บทที่ 4 ฟาริส
1102 คำ
“อะไรกันเนี่ยไหนบอกว่าเขาจะขึ้นมาที่นี่บ่อยๆ ไง” หญิงสาวบ่นอย่างหัวเสีย เพราะนี่ผ่านมาได้เดือนหนึ่งแล้วเธอยังไม่เห็นคนที่ชื่อฟาริส บอสใหญ่ขึ้นมาที่นี่เลยสักครั้ง อยู่ข้างล่างเธอยังได้เห็น แต่ที่นี่ไม่เห็นมาเลยสักครั้งเดียว
“นานาเราว่างไหม?”
“ว่างค่ะพี่โรม”
“พี่วานเอาเหล้ากับน้ำแข็งขึ้นไปให้บอสชั้นสามหน่อยได้ไหม”
“ชั้นสามเหรอคะ” เธอเอ่ยอย่างประหลาดใจเพราะปกติโรมจะเป็นคนขึ้นไปเองทุกครั้ง แต่ทำไมวันนี้ถึงวานให้เธอขึ้นไป
“ใช่ วันนี้พี่ติดดูแลแขก Vip โต๊ะนั้น” เธอลองเหลือบมองดูก็รู้สึกคุ้นหน้าที่เคยเจอตอนที่อยู่ข้างล่าง ไหนบอกว่าคนที่เป็นสมาชิกถึงจะขึ้นมาได้ไง หรือคนกลุ่มนั้นจะรู้จักคนที่ชื่อฟาริส
“อ้าวคุณนานานี่น่า” มีเสียงหนึ่งตะโกนเรียกเธอก่อนที่จะเดินไปเอาเครื่องดื่ม จึงมองหน้าโรมเพื่อขออนุญาตเข้าไปทักทาย
“สวัสดีค่ะ” เธอกล่าวสวัสดีอย่างมีจริตและยิ้มแย้มให้
“ผมไม่เห็นคุณข้างล่างที่แท้ขึ้นมาข้างบนนี่เอง” เสียงแพรวพราวเอ่ยขึ้นมาอย่างกระหยิ่มใจ พร้อมกับเอ่ยคำหวานให้ “เหนื่อยไหมครับคุณนานานั่งด้วยกันสักครู่ไหม”
“เออ...ไม่ดีกว่าค่ะ เพราะนานากำลังทำงานอยู่” อีตาบ้านี่เห็นกี่ครั้งก็ชอบหยอดคำหวานให้สาวตลอด เพราะหน้าตาแบบนี้ใช่ไหมสาว ๆ ถึงได้เอาแต่ตาม
“ไอ้ชิเอลเพลา ๆ บ้างมึง ดูหน้าน้องเขาด้วย เขาคงขยะแขยงมึงจนหน้ากระอักกระอ่วนแบบนั้น”
“ไอ้กัส หน้าอย่างกูนี่แหละสาว ๆ ชอบเยอะแยะ จะมาอ้วกอะไร”
“คุณนานาอย่าถือสาเลยครับ เพื่อนผมมันบ้าครับ เชิญคุณทำงานต่อเถอะครับ”
“ขอบคุณค่ะ งั้นนานาขอตัวก่อนนะคะ”
“หยุดร่านได้แล้วไอ้ชิเอล มึงไม่ไปหาแม่ดอกไม้ของมึงรึไง”
“ยัง ดอกไม้นั้นเล่นตัวฉิบหาย บอกกับกูสองปีค่อยมาเจอกัน”
“ฮ่า ฮ่า แล้วมึงก็จะรอให้ครบสองปีจริง ๆ เหรอ”
“เออ ครบสองปีเมื่อไรก็จะกระแทกให้แหลก”
“ไอ้เลว”
ร่างเล็กได้แต่ทำหน้าเบื่อหน่ายกับผู้ชายมักมากที่เธอพึ่งได้ยินการสนทนาเมื่อกี้ จึงสลัดความสนใจและมาเอาเครื่องดื่มขึ้นไปข้างบน และครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอจะได้ขึ้นไปเหยียบชั้นบนสุด ที่มีแต่คนที่บอสอนุญาตเท่านั้นที่จะสามารถขึ้นไปได้
ปัก ผลัวะ ผลัวะ!!
ทันทีเธอมายืนหน้าประตูก็ต้องตกใจกับเสียงที่ได้ยินจากข้างใน มือที่กำลังจะเคาะเรียกก็ต้องหยุดชะงักลงด้วยความกลัว เธอแอบหวั่นใจเล็กน้อย แต่สักพักก็สลัดความกลัวออกไปเพราะสิ่งที่น่ากลัวกว่านี้คือวันที่เธอจะไม่เจอพี่สาวอีกตลอดชีวิต
ก๊อก ก๊อก!!
“ขออนุญาตค่ะ” เมื่อเปิดประตูเข้ามาเธอก็ต้องตกตะลึงกับผู้คนที่นอนอยู่บนพื้นสองร่างได้ เนื้อตัวมีแต่เลือด ในห้องก็กลิ่นคาวคลุ้งไปด้วยเลือดจนแทบอยากอาเจียน
พอกวาดสายตาดูก็เห็นคนร่างสูงนั่งหันหลังให้อีกมือหนึ่งถือปืนที่พร้อมจะลั่นไก เขาหันมามองเธอแวบหนึ่งและหันกลับไปพร้อมกับลั่นไกปืนยิงแสกหน้าผู้ชายที่คุกเข้าตรงหน้าของเขาด้วยความเยือกเย็น
ปัง!
เฮือก!!
ร่างบางยืนขาสั่นพยายามกลั้นเสียงกรีดของตัวเองไว้ที่สุด ขืนเธอเผลอกรี๊ดออกมาเขาอาจยิงเธอซ้ำก็ได้ จึงเดินด้วยขาอันสั่นเทาเอาเหล้ากับน้ำแข็งมาวางบนโต๊ะและเตรียมจะหันออกไป
“เดี๋ยว!” เสียงเย็นเอ่ยขึ้นร่างเล็กแทบล้มลงไปบนพื้นกับเสียงน่ากลัวนั้น
“คะ ค่ะบอส” เธอหันมาประชันหน้าและทำหน้าให้ราบเรียบที่สุด
“รินเหล้าสิ มือฉันเปื้อน” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกและมองมาทางหญิงสาวนิ่ง
เธอเหลือบมองมือทั้งสองข้างของเขาก็เห็นว่าเต็มไปด้วยเลือด ข้างล่างก็มีร่างผู้ชายดูแล้วน่าจะไม่มีลมหายใจ แต่ละคนที่หน้าผากมีรอยกระสุนฝากเอาไว้คนละนัด เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่และบังคับไม่ให้มือของตัวเองสั่น
สายตาคมทอดมองมาทางหญิงสาวนิ่งเขาแสยะยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นมือของหญิงสาวสั่น
“เอาเข้มไหมคะ” ฟาริสยกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินเสียงที่รู้ว่าหญิงสาวคงบังคับไม่ให้เสียงของตัวเองสั่นถึงได้ออกมาแข็งแบบนี้
“อืม”
“ได้แล้วค่ะ” เธอยื่นแก้วเหล้าให้และต้องสะดุ้งเมื่อมือเปื้อนเลือดของเขาสัมผัสเข้าที่มือของเธอ
เธอมองมือดูตัวเองที่แอบสั่นจนไม่สามารถควบคุมได้ เพราะตอนนี้มือของเธอเปื้อนเลือดจากการที่เขาสัมผัส
“เธอชื่อนานาเหรอ” เสียงเย็นเอ่ยถามเมื่อจิบเหล้าเข้าปากไปอึกใหญ่เหมือนกับคนกระหายน้ำ
“ใช่ค่ะ”
“รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง” เสียงเย็นเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น
“นานาไม่เห็นอะไรทั้งนั้นค่ะ” เธอรีบตะโกนบอกอย่างหวาดกลัว
“หึ ดี ฝากเคลียร์ทีสิ” เสียงราบเรียบเอ่ยบอกและนั่งเอนตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่อย่างสบายอารมณ์ “เมธา!”
“ครับนาย” เมธาที่หลบอยู่ในมุมมืดจึงเผยแสดงตัว และเดินเข้ามาอุ้มร่างที่ไร้สิ้นลมหายใจออกไปทีละคนจนเหลือแต่เธอกับเขากันสองคน
“จัดการพื้นนั้นให้สะอาด”
“ค่ะ” เธอรีบกุลีกุจอวิ่งหาผ้าและไม้ถูพื้นมาเช็ดคราบเลือด แต่เช็ดเท่าไรก็ไม่หมด หนำซ้ำมือเธอและเสื้อผ้าของเธอก็โชกไปด้วยเลือด อยากจะอ้วกเต็มทีกับกลิ่นที่เหม็นคาว แต่ก็ต้องบังคับให้ตัวเองนิ่งที่สุดถ้ายังอยากมีลมหายใจต่อ เพราะมาเฟียใจร้ายตรงหน้าเธอกำลังจ้องมองมาที่เธอไม่วางตามาได้สักพักแล้ว
“เธอลงไปได้แล้ว”
“ค่ะบอส”
ฟาริสมองร่างเล็กของหญิงสาวที่เดินออกไปโดยไม่คิดที่จะหันมามอง และยกยิ้มมุมปากอย่างมาดร้ายและดีดนิ้วเรียกให้เมธาเข้ามาจัดการงานที่เหลือต่อ
-----------------------------------
หนูอยากเจอก็ได้เจอแล้วค่ะ
อิพี่มันเป็นยังไงบ้างค่ะ ^^
อยากเจอต่อ หรือ อยากหนีดี >//
- ผู้เขียน
