“หนูไม่ใส่ให้ตายก็ไม่ใส่” นานาร้องโวยวายอย่างไม่พอใจเมื่อเปิดตู้มาแทบช็อกให้แดดิ้นตายตรงนั้น เขาเป็นมาเฟียโรคจิตขนานแท้ ของในตู้มีแต่ของเล่นผู้ใหญ่ ไหนจะชุดหนังนี่อีกเขาอยากให้เธอใส่ทำอะไร
“จะใส่ดี ๆ หรือต้องกินลูกตะกั่วก่อน” ฟาริสขู่เขาไม่ได้ขู่เล่น ๆ แต่เขาจะทำจริง ๆ เขาไม่ชอบเสียเวลาและไม่ชอบให้ของเล่นมาดื้อต่อรองอยู่แบบนี้
“แต่เฮียฟาริสขา จะให้หนูใส่ไปทำไม เสื้อผ้ามันก็ชิ้นเล็ก ๆ ปิดแค่ตรงนั้นอีก” ถึงใส่ไปยังไงก็ต้องถอดไหมแล้วจะให้เธอใส่ทำเพื่อ
“1 2...” มาเฟียหนุ่มเริ่มนับและชักปืนออกมาถือและสายตาคมจดจ้องมาทางร่างหญิงสาวที่ยืนตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า
“ให้ตายเถอะ”
เธอสบถออกมาอย่างหัวเสียและจำใจถอดชุดเก่าของตัวเอง เพราะถ้าขืนเธอวิ่งเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำเขาเองก็คงขัด ถอดและใส่มันตรงนี้แหละหน้าด้านเข้าไป และอย่าลืมต้องออดอ้อนเข้าไว้ อ้อนให้เขาหลงหัวปักหัวปำไปเลย
“ฉันได้ยินเธอสบถนะ เป็นเด
