เรย์หันไปพยักหน้าให้โรมนักฆ่ามือฉกาจของเขาที่ค่อย ๆ เร้นกายหายไปอย่างรวดเร็ว เพื่อไปลอบโจมตีมาร์โค่ทางด้านหลัง เรย์มองพลอยไพลินที่ยังคงน้ำตาไหลพรากด้วยความสงสารจับใจ เด็กสาวมองหน้าเขาด้วยดวงตาที่สั่นระริก ไม่ใช่เพราะว่าเธอกำลังกลัวหากแต่เธอกลัวว่าเรย์จะได้รับอันตรายเสียมากกว่า
สายตาของพลอยไพลินที่กำลังมองเขาอยู่ ทำให้เรย์อยากจะเดินเข้าไปดึงเธอมากอดปลอบให้เธอหายตกใจกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น
แต่ในความเป็นจริงแล้วเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพราะปืนที่กำลังจ่ออยู่ที่ศีรษะเล็กมันอันตรายเกินไป หากเขาขยับเพียงนิดปืนในมือของมาร์โค่คงลั่นไกคร่าชีวิตของพลอยไพลินเป็นแน่ ซึ่งเขารักเด็กสาวจนเกินกว่าจะเห็นเธอถูกทำร้าย เพียงแค่มาร์โค่ตบหน้าพลอยไพลินใจของเขาก็เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว
“ไง พ่อมาเฟียใหญ่ พอรู้ว่านางบำเรอถูกจับตัวมาก็รีบแจ้นมาเลยนะ”
มาร์โค่เอ่ยทักทายเรย์พร้อมกับแสยะยิ้มร้ายอย่างคนที่ถือไพ่
