เพทายนั่งบนเก้าอี้หนังใหญ่ดูและฟังคลิปวีดีโอที่กำลังฉายบนหน้าจอโน๊ตบุ๊คอย่างตั้งใจ
'อ้อ..เฮีย หวานบอกก่อนนะ เรื่องนี้ไอวี่ไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ทุกอย่างมันเป็นที่ตัวของหวานเองทั้งหมดค่ะ'
คิ้วหนาขมวดขึ้นเป็นปมทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นของเธอ เธอกำลังจะบอกอะไรกันแน่น้ำหวาน
'เฮียเพทาย~เฮียดีกับหวานมากจริงๆ ดีจนบางครั้งหวานเองรู้สึกผิด...'
"ผิดงั้นหรอ?ทำไมต้องรู้สึกผิด?" เพทายพึมพำออกมาเสียงเบา สายตาคมจับจ้องไปยังภาพแม่ของลูกนั่งก้มหน้างุดบีบมือตัวเองแน่น
'หวานขอโทษนะเฮีย หวานไม่รู้ว่ารัก....'
ก๊อก! ก๊อก!
ไม่ทันได้ฟังอะไรไปมากกว่านั้น เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นขัดเสียก่อน มือหนากดหยุดคลิปวีดีโอและปิดหน้าจอลง
"เข้ามา"
สิ้นเสียงเอ่ยอนุญาตประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกกว้างด้วยฝีมือของเรน
"ได้เวลามื้อเย็นแล้วครับนาย"
"อืม...มึงออกไปก่อน"
"ครับนาย"
เมื่อภายในห้องไร้เงาของลูกน้องคนสนิท เพทาย
