"อื้ออ.."เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอเมื่อรู้สึกตัวตื่น ร่างบางรับรู้ถึงความหนักอึ้งบนหน้าท้องแบนราบ ดวงตาคู่สวยกระพริบถี่ๆ เพื่อปรับแสง สายตามองเพดานห้องไม่คุ้นตา ผ่านความมืดสลัวภายในห้องเปิดแอร์เย็นฉ่ำจนรู้สึกหนาว
ฉันเบนหน้าคนตัวสูงหลับตาพริ้ม เขานอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาและกอดฉันไว้ หล่อออร่าพุ่งฝ่าความมืดมาเชียวพ่อคุณเอ๊ย จ้องมองอยู่อย่างนั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้ กระทั่ง....
"หิวอีกแล้วหรอครับ?" เปลือกตาหนาเปิดขึ้น สายตาคมกริบมองคนตรงหน้า ยกยิ้มให้กับท่าทีเลิ่กลั่กของคนตัวเล็กเมื่อถูกจับได้
"ปะ เปล่าซะหน่อย!..." อัญญาเอ่ยปฏิเสธน้ำเสียงอึกอักไม่เป็นตัวของตัวเอง ก่อนจะรีบถามกลับเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ พลางกวาดสายตามองรอบห้อง"ที่ไหนหรอคะ?"
"ห้องพักเฮียเองครับ อยากกลับรึยังหรือว่าอยากต่อ.." เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ใบหน้าหล่อเหลาคลอเคลียร่างบางไม่ห่าง
เพี๊ยะ!!
มือบางฟาดลงบนท่อนแขนแกร
