"เฮีย...เฮียเพทาย!!" อัญญาเอ่ยเรียกเพทาย มือหนากำมือเล็กไว้แน่นจนรู้สึกปวดร้าว ราวกับว่ามันกำลังจะแตกละเอียดยังไงอย่างนั้น
"คะ ครับ...."ร่างสูงได้สติ ก้มลงมองมือตัวเองบีบมือบางเต็มแรงจนเกิดรอย "เจ็บมากรึเปล่าครับ เฮียไม่ได้ตั้งใจ"
"นิดหน่อยค่ะ"
"คือเฮีย...."
"อย่าคิดมากนะคะ เรื่องมันผ่านมานานแล้วไม่ใช่หรอ ในเมื่อเธอสารภาพทุกอย่างแล้ว เฮียก็ควรเดินหน้าต่อ ปล่อยให้เธออยู่ในความทรงจำค่ะ ฟังดูเหมือนง่ายแต่เฮียควรอยู่กับปัจจุบันไม่ใช่หรอคะ พี่ทัพกับน้องเหนือ คงไม่อยากเห็นปะป๊าเสียใจหรอกนะ"
"เพราะเฮียมันโง่! เฮียมันไม่เอาไหน!"
"อย่าพูดแบบนั้นค่ะ ถ้าคนไม่คิดที่จะหยุดเขาก็มีร้อยเหตุผลมาอ้างเพื่อที่จะไปจากเรา"
ท่อนแขนแข็งแรงตวัดรั้งร่างบางเข้าสวมกอดแนบอก ประโยคนั้นของเธอทำเขารู้สึกดีขึ้นมากไม่น้อย เขาไม่ควรมานั่งโทษตัวเอง
"อัญ"
"คะ?"
"เรียกเฮียแบบนี้ตลอดไปได้มั้ยครับ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นท
