“หึ” ทันทีที่ได้ยินว่าน้ำพิ้งค์พูดออกมาว่ารอบหน้าจะไปบาร์โฮสต์ทามไทก็ยกมือขึ้นมาเท้าเอวทันทีพร้อมกับยิ้มเยาะให้กับความกล้าพูดว่าจะไปบาร์โฮสต์ของน้ำพิ้งค์
ทำให้น้ำพิ้งค์ที่ยืนเชิดหน้าเมื่อกี้ถึงกับเลิ่กลั่กทันทีที่เห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของทามไท
“เอ๋อ พิ้งค์ว่าพิ้งค์ออกไปหาเพื่อนข้างนอกดีกว่า” ว่าจบน้ำพิ้งค์ก็เตรียมหมุนตัวจะเดินออกไปทันทีแต่...
หมับ
เอวบางของเธอก็ถูกรวบให้กลับมาทางเดิมโดยแขนแกร่งของทามไทสักก่อน ก่อนจะถูกดึงให้แนบชิดชนิดที่ปลายจมูกห่างกันแค่เซนเดียวในเวลาต่อมา ทำให้หัวใจดวงน้อย ๆของเธอเต้นแรงตุบตับรัวแรงอย่างกับกลองสามช่าทันทีเมื่อลมหายใจร้อนๆของอีกฝ่ายกำลังเป่ารดอยู่บนริมฝีปากของเธอในขณะที่ดวงตาสีดำขลับดุจหินหยกคู่นั้นของทามไทก็กำลังจ้องลึกลงไปที่ดวงตาของเธอเช่นกัน
น้ำพิ้งค์นิ่งงันเอาแต่จ้องดวงตาของทามไทอย่างลืมตัวว่าก่อนหน้านี้เธอกำลังคิดจะหนีเพราะกลัวกับรอยยิ้มและท่าที
