หนึ่งปีต่อมา
หลังจากที่เหมียวคลอดลูกคนที่สี่และพักฟื้นจนร่างกายหายเป็นปกติดีธามก็กลับไปทำงานที่บริษัทอีกครั้ง เพราะสามแฝดก็พูดรู้เรื่องบ้างแล้วและไม่ดื้อซนเหมือนตอนเด็กๆ เขาก็เลยสามารถกลับไปทำงานที่บริษัทได้ แต่ก็ต้องกลับมาก่อนเวลาเพื่อไปรับสามแฝดที่ศูนย์เด็กเล็ก เพราะเหมียวต้องคอยดูแลลูกน้อยอยู่ที่บ้าน จึงไม่สามารถไปรับลูกชายทั้งสามคนได้
“แม่ค้าบ…มาแล้วค้าบ…” เสียงพี่ชายฝาแฝดคนโตดังมาแต่ไกลก่อนที่สามแฝดจะวิ่งแข่งกันเข้ามาในบ้านเสียงเอะอะดังลั่น
“อย่าเสียงดังกันสิครับพี่ๆ น้องนอนหลับอยู่นะ”
“ขอโทษครับ”
“ลูกหลับไปนานแล้วหรอเหมียว”
“เพิ่งหลับไปได้สักพักเอง วันนี้แกเป็นอะไรก็ไม่รู้งอแงทั้งวันเลย กว่าจะกล่อมให้นอนหลับได้ก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน”
“ฮันนี่ไม่สบายหรือเปล่าเหมียว”
“ไม่รู้สิ แต่เท่าที่ดูแกก็ไม่ได้เป็นอะไรผิดปกติตรงไหนนะ ก็คงจะเหมือนพี่ชายของแกนั่นแหละตอนที่ยังอายุเท่าก
