สายๆ วันต่อมา
"อือ....ธามกี่โมงแล้ว..." เหมียวลืมตาขึ้นมองชายหนุ่ม ขณะที่เขากำลังเก็บกวาดสิ่งของที่เกลื่อนอยู่บนพื้น พร้อมกับเก็บผ้าปูเปื้อนเลือดไปทิ้ง
"สิบโมงแล้ว"
"ห๊ะ!?" เธอดีดตัวลุกขึ้นด้วยความตกใจ เพราะนี่มันสายแล้วเธอจะต้องกลับบ้านไปหาแม่ "ทำไมไม่ปลุกกันบ้างเลยล่ะ"
"ก็เห็นเธอนอนหลับสบายอยู่ฉันก็เลยไม่อยากปลุก" เขาตอบ
"ไปส่งหน่อยสิฉันจะกลับบ้าน กลัวแม่จะเป็นห่วงหายไปทั้งคืนแบบนี้"
"ลุกไหวหรือเปล่าล่ะ"
"ทำไมจะลุกไม่ไหวล่ะถามแปลกๆ" เธอถามเขาพร้อมกับขยับขาลงข้างเตียง เพื่อที่จะเดินไปอาบน้ำ
ทว่า...เมื่อเธอพยายามจะยืนขึ้นก็รู้สึกว่าขาของตัวเองมันสั่นไปหมด ไม่มีแรงแม้แต่จะก้าวขาออกเลย แถมยังรู้สึกแสบช่วงล่างเอามากๆ ชนิดที่ว่าเดินขาติดกันไม่ได้เลย
"ฮึ! แบบนี้น่ะเหรอจะกลับบ้าน อยู่ที่นี่ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ฉันโทรไปบอกแม่ของเธอให้แล้ว"
"แต่ฉันกลัวแม่จะเป็นห่วง แม่อยู่คนเดียวด้วย"
"
