“เมื่อตอนค่ำติ๊บกินข้าวไปนิดเดียว ตกดึกมาก็เลยหิวค่ะ” พลอยชมพูบอกโดยไม่รอให้เขาซักถาม เธอทั้งเกร็งทั้งหวาดระแวง มัวแต่กลัวว่าพี่เพลิงจะจับผิด รู้งี้ไม่ไปหาก็ดี นี่ก็ไม่รู้ว่า เธอเผลอทำอะไรให้พี่เพลิงสงสัยหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ผมรู้” พบรักยิ้มให้คนที่แก้ต่างในการกินมื้อดึกของตัวเอง
“เพิ่งกินอิ่มใหม่ๆ อย่าเพิ่งขึ้นนอนเลย ไปเดินเล่นข้างนอกกับผมไหม” พบรักถามเสียงอ่อนโยน เขาเห็นความลังเลในแววตาหญิงสาวแวบหนึ่ง แต่เพียงครู่เดียว เธอก็พยักหน้ารับคำชวนของเขา
ทั้งสองเดินเคียงคู่กันในสวนหน้าบ้านโดยที่ต่างคนต่างเงียบ กระทั่งพบรักหันมาเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“หมอกลงจัดแล้ว ไปนั่งคุยกันในซุ้มไม้ดีกว่า” พบรักคว้ามือบางมากุมไว้ มองหน้าเธอแล้วยิ้มอ่อนโยน พลอยชมพูมองสบตาเขา พยักหน้าน้อยๆ ก่อนเดินตามเขาไปแต่โดยดี
“ทำไมคุณพบไม่ไปนั่งฝั่งนั้นล่ะคะ” พลอยชมพูถามคนที่มานั่งเบียดเธอที่เก้าอี้ยาวตัวเดียวกัน
“อ
