“กระติ๊บ” พบรักกระซิบเรียกชิดใบหูขาว เขาตวัดลิ้นเลียติ่งหูนุ่มเบาๆ
“อุ๊ย!” พลอยชมพูขนลุกเกรียวไปทั้งตัว หญิงสาวหดคอเอนศีรษะหนี
“คุณไม่ได้กลัวผมใช่ไหม”
“ไม่กลัวค่ะ” พลอยชมพูตอบแล้วพยายามพาตัวเองลงจากตักแกร่ง เพราะท่าทางและน้ำเสียงของเขาไม่น่าไว้ใจเท่าไรนัก
“ไม่กลัวแล้วทำไมตัวสั่น”
พบรักว่าแล้วหัวเราะในลำคอ เขาเลื่อนมือลงไปยังโค้งสะโพกมนลูบไล้แล้วบีบขยำเบาๆ
“กะ...ก็มันหนาวนี่คะ” เรื่องอะไรจะยอมรับว่าตัวสั่นเพราะสัมผัสจากเขา เดี๋ยวเขาก็ได้ใจกันพอดี
“หนาวเนื้อห่มเนื้อจะหายหนาว”
“คารมหนุ่มใหญ่” พลอยชมพูเงยหน้ามองเขายิ้มๆ คนถูกเรียกว่าหนุ่มใหญ่ยิ้มมุมปาก
“วันที่ครบกำหนดหกเดือนผมจะกลับบ้านไปพร้อมกับกระติ๊บ ผมจะให้พ่อแม่ของกวีไปพูดคุยกับพ่อแม่ของกระติ๊บนะ”
“ค่ะ”
“หวังว่าอีกไม่กี่เดือนที่เราอยู่ด้วยกัน กระติ๊บจะปรานีมอบความรักมาให้ผมบ้าง สักน้อยก็ยังดี”
พลอยชมพูหัวเราะออกมาทันทีที่พบรั
