“แล้วพี่ต่ายล่ะคะคุณพ่อ ไม่กลับพร้อมเราหรือคะ”
พลอยชมพูมองหาพี่ชาย เพราะเธอเห็นเขามากับคุณพ่อแต่พอจะกลับก็ไม่เห็นเขาเสียแล้ว
“พี่ต่ายมีบางอย่างต้องจัดการ เรากลับกันก่อน”
“ค่ะคุณพ่อ”
ไม่บ่อยนักที่คุณพ่อจะใช้น้ำเสียงราบเรียบและสายตาดุแบบนี้กับเธอ คนที่มีชนักติดหลังอย่างพลอยชมพูก็เลยไม่กล้าเถียง ท่านบอกให้ทำอะไร เธอก็ทำตามทั้งหมด เธออยากจะโทรบอกพบรักว่ากำลังจะกลับบ้านแต่ก็กลัวว่าบิดาจะไม่พอใจ หญิงสาวจึงเดินตามบิดาไปขึ้นรถตู้ที่จอดอยู่หน้าบ้านเงียบๆ กะว่าพอถึงบ้านแล้วเธอจะรีบโทรบอกเขาเพราะกลัวว่าเขาจะเป็นห่วง
หลังจากขึ้นรถและรถเคลื่อนตัวออกมาจากรีสอร์ตได้ครู่หนึ่ง พ่อเพชรเอื้อมมือมาโอบกอดเธอไว้แนบอก ลูบศีรษะและแผ่นหลังเบาๆ
“กลับไปอยู่บ้านเรา ต่อไปนี้พ่อจะไม่ให้ติ๊บไปไหนอีกแล้ว”
พลอยชมพูรับรู้ถึงวงแขนที่กอดเธอแน่น หญิงสาวกอดบิดาตอบ ซุกหน้ากับอกอบอุ่นที่คุ้นเคย ความรู้สึกผิดแล่นพล่านอยู่
