“ไอ้วีมึงต้องช่วยกู”
ยังไม่ทันกล่าวทักทายอะไร คนโทรเข้ามาก็บอกด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ช่วยอะไร มึงมีอะไรให้กูต้องช่วย กูเห็นช่วงนี้โลกทั้งใบเป็นสีชมพูไม่ใช่เหรอ กูก็นึกว่าลืมกูไปแล้ว แหม...พอมีหญิงอยู่ใกล้ทำเป็นลืมเพื่อน พอมีอะไรให้ช่วยโทรหากูเชียวนะมึง เห็นกูเป็นเมียน้อยมึงเหรอ”
“มึงฟังกูให้ดีนะไอ้วี” พบรักพูดเสียงเข้ม
“พ่อกับพี่ชายของกระติ๊บมาเอาตัวกระติ๊บกลับกรุงเทพไปแล้ว กูโดนซ้อม ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”
กวีผุดลุกจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ เปล่าเลย เขาไม่ได้ห่วงเพื่อนเลย แต่เขาห่วงชะตาชีวิตเขาในตำแหน่งน้องเขยไอ้เพลิงต่างหาก การที่ไอ้กระต่ายน้อยพาคนมารุมซ้อมเพื่อนเขาถึงรีสอร์ต นั่นหมายความว่าจะต้องมีคนโทรไปบอกมัน คนคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากไอ้เชี่ยเพลิง
“ไอ้วีมึงฟังกูอยู่หรือเปล่า”
“เวรแน่ๆมึงเอ๊ย! ไอ้เพลิงรู้เรื่องแล้วแน่ๆ มึงไปทำยังไงให้มันจับได้วะ แล้วนี่มึงได้โทรคุยกับกระติ๊บหรื
