เมื่อแม่กระแตและพลอยชมพูเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น พ่อเพชรและเพชรนิลกำลังนั่งคุยกันอยู่ ทั้งสองหันมามองลูกสาวคนเล็กของบ้าน พร้อมระบายยิ้มอ่อนโยน
“มานั่งข้างพ่อตรงนี้” พ่อเพชรตบที่นั่งข้างตัวเอง แล้วกวักมือเรียกลูกสาว พลอยชมพูหันมามองหน้ามารดาที่เดินมาพร้อมกัน แม่กระแตพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ลูกไปนั่งข้างผู้เป็นพ่อ
เมื่อลูกสาวมานั่งลงข้างๆ พ่อเพชรยกมือขึ้นโคลงศีรษะลูกสาว พูดเสียงกลั้วหัวเราะว่า
“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าอย่างนั้น”
พลอยชมพูเงยหน้าสบตาบิดา แล้วหันไปมองพี่ชาย อยู่ดีๆมันก็ตื้อไปหมดอีกแล้ว เธอรู้สึกจุกที่ลำคอ
“คุณพ่อขา ติ๊บขอโทษ”
พ่อเพชรเลิกคิ้วเข้มมองหน้าลูกสาวแล้วยิ้มบาง
“ไม่มีเรื่องอะไรที่ติ๊บจะต้องขอโทษพ่อ”
“แต่…”
“ไม่ว่าติ๊บจะผ่านเรื่องราวอะไรมา ติ๊บก็ยังเป็นลูกพ่ออยู่เหมือนเดิม” พ่อเพชรดึงตัวลูกสาวเข้ามาโอบกอด พลอยชมพูซุกหน้ากับอกบิดา เธอไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว แ
