“อื้อ~” ยูริเริ่มส่งเสียงในลำคอออกมาเบาๆ หลังจากสลบไปนานพอสมควร เปลือกตาที่แนบสนิทค่อยๆ เปิดออกปรากฏนัยน์ตาสีน้ำตาลหวานละมุน ความรู้สึกแรกที่วิ่งเข้ามาเล่นงานหลังจากรู้สึกตัวก็คือ…ความเจ็บตรงศีรษะ และความปวดร้าวตามร่างกายจากการตกบันได
“ฟื้นแล้วเหรอ” ดวงตากลมโตมองเจ้าของเสียงทุ้มที่เอ่ยถามนิ่งๆ มาร์ลิกซ์ทำคิ้วขมวดเป็นปม เมื่อยูริไม่พูดอะไรตอบกลับมา
“ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลย หรือสมองได้รับการกระทบกระเทือนจนจำฉันไม่ได้?”
“คุณเป็นใคร”
เขาชะงักลงไปทันทีที่ยูริเอ่ยถามแบบนั้น เธอคงไม่ได้สมองได้รับการกระทบกระเทือนจนความจำเสื่อมอย่างที่เขาแซวไปเมื่อกี้จริงๆ หรอกนะ
“อย่ามาตลก” เขาไม่เชื่อหรอกว่ายูริจะความจำเสื่อม ตกจากบันไดแค่สามขั้น ไม่ขนาดทำให้ความจำเสื่อมได้หรอก ยกเว้นเสียแต่…เธอกำลังแกล้งเขา และรอยยิ้มทะเล้นที่ผุดขึ้นมาบนหน้ายูริ ทำให้เขาเดาถูกว่าเธอแกล้งเขาจริงๆ
“ตลกมากรึไงห๊ะ”
“คิก เห็นค
