อยากเป็นสามีของเธอ

บทที่3 ว่าที่สามี

เป็นช่วงเช้าแสนน่าเบื่อ เอือมระอามากที่สุดสำหรับคนไม่ชอบขี้หน้ากันอยู่กับแขกบุพการีทั้งสองของเธอ ด้วยความที่คุณหนูสุดหวงของบ้านโอลิเวย์ชอบแต่งตัวด้วยชุดนอนลายลูกไม้สีขาวเบาบางเห็นทะลุเนื้อขาวเนียนข้างใน เธอโนบราแต่ก็ยังสวมกางเกงชั้นในปกปิดของสำคัญที่ผู้หญิงหวงแหนไว้กับคนที่รัก

ซึ่งเธอยังหลงเหลือสิ่งนั้นไว้ให้กับคนสำคัญ ไม่คิดว่าจะเจอแขกจ้องมองด้วยแววตาคมเข้มแพรวพราวระยับ สำรวจเนื้อตัวอย่างลืมตัวจนเธอห้ามปราบเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง

“พี่การันย์!”

นกน้อยอยากรีบวิ่งกลับขึ้นไปบนห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่คิดว่าเพื่อนพี่ชายจะมานั่งส่งยิ้มหวานระหว่างรอรับประทานอาหารเช้าด้วยกันตามคำเชิญชวนของนลิน เธอตกใจก้าวขาไม่ออกต่างหาก

“อรุณสวัสดิ์ครับน้องนกน้อย เมื่อคืนนอนหลับสบายดีนะครับถึงลงมาจากเตียงด้วยชุดนอนเพิ่งตื่นแบบนี้ จะยั่วใครบางคนหรือเปล่า”

การันย์ลำคอแห้งผากกับชุดนอนเนื้อบางเบาที่แม่ทูนหัวของเขาเดินเข้ามาภายในโต๊ะอาหารด้วยท่าทางสบายโดยไม่เห็นว่ามีเสือร้ายคอยตะบปเหยื่ออยู่

แม่เจ้า จะยั่วพี่ไปถึงไหนครับ…

“คุณการันย์เขาอยากคุยกับพ่อเรื่องการทำธุรกิจและอยากขออนุญาตให้ลูกสาวเข้าไปเรียนรู้การทำงานบริษัทเขาที่มีหุ้นส่วนร่วมกับพี่ชายลูก ซึ่งตาเซตก็อนุญาตแล้ว ลูกว่าไง นกน้อย”

แม็กนัส โอลิเวย์ ประมุขใหญ่ของคฤหาสน์หันมาถามความยินยอมของลูกสาว ความจริงบิดาก็พอรู้ว่าเพื่อนสนิทลูกชายแอบชอบสนใจนกน้อย

เซซาราสารภาพให้บิดามารดาฟังหมดแล้วว่าการันย์ทำตัวมดแดงแฝงมะม่วงกีดกันชายอื่นเข้าใกล้ มีความอดทนสูงรอลูกสาวเขาเรียนจบแล้วค่อยหาวิธีรุกจีบ ซึ่งเขากับภรรยาสนับสนุน แต่นกน้อยไม่ชอบการถูกบีบบังคับ

“ถ้าลูกบอกว่าไม่ตกลงล่ะคะ”

เธอหันมามองการันย์ด้วยความท่าทางไม่กลัวเขาต่อหน้า เธอรู้ความหมายแอบแฝงว่าเขาต้องการอะไร อย่าหวังว่าเธอจะหลงกลแผนลูกไม้ตื้น ๆ ของนักธุรกิจหนุ่มมากเล่ห์

“ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่ได้บังคับใคร เพราะมันไม่ยากที่พี่จะทำให้น้องยอมตกลงได้” มุมปากหยักสวยของการันย์กระตุกยิ้มอย่างเป็นต่อ ก่อนถามหาเพื่อนสนิทที่ตอนนี้พาเมียออกไปจากบ้านแต่เช้าตรู่

“แล้วเซตมันอยู่ไหนครับคุณพ่อคุณแม่ ผมว่าอยากจะทำความรู้จักเมียของมันหน่อยนะครับ”

“ออกไปแต่เช้าแล้วค่ะ ป้าเห็นคุณเซตจับมือคุณอ้อนรักขึ้นรถ ยังไม่แตะข้าวเช้าทั้งคู่เลยค่ะ สงสัยคงจะรีบกันมาก คุณเซตแต่งตัวด้วยชุดทำงาน น่าจะเข้าบริษัท”

ป้าเจียม แม่บ้านใหญ่เก่าแก่ของตระกูลโอลิเวย์ผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และเห็นสีหน้าท่าทางไม่สบอารมณ์ของคุณชายใหญ่จับมือภรรยาตัวเองออกจากบ้านแต่ไม่กล้าเล่าต่อ

“ไอ้เพื่อนคนนี้นี่ ใจร้อนจริง แต่งงานไม่ทันข้ามวันก็หวงเมียเสียแล้ว”

การันย์เอ่ยพาดพิงถึงเพื่อนรักที่สละโสดก่อนกลุ่มเพื่อนสี่คน ถ้าเขาทำวิธีการเหมือนเซซาราก็คงดีสิ แต่ทำแบบนั้นคนใกล้ตัวคงหาทางโบยบินหนีไม่ให้เขาไล่จับแน่นอน

“คุณการันย์มาทานข้าวที่นี่ ลูกจะว่าอะไรไหมจ๊ะ”

นลินหันมาถามความเห็นลูกสาว ผู้เป็นเจ้าหญิงแสนสวยคนเดียวของบ้านหลังนี้ นกน้อยถูกเลี้ยงดูตามใจตัวเองเคยตัว ดูสิ แม้แต่แขกของบิดามาร่วมโต๊ะอาหารเช้า เธอยังยืนเฉย ไม่ให้เกียรติแขก

ความจริงกลับอับอายที่อวดชุดนอนเนื้อผ้าเบาบางจนก้าวขาไม่ออกเพราะการันย์แอบมองไม่ลดละสายตาสักนิด

“นกน้อยขอตัวก่อนนะคะ พอดีเสื้อผ้ามันโป๊ อีกอย่างเขาเป็นแขกคุณพ่อคุณแม่ นกน้อยจะมีสิทธิ์ขัดแย้งได้ยังไงกันคะ”

“จ้ะ” นลินยิ้มรับนิด ๆ กับความดื้อรั้นของลูกสาวคนเล็ก

การันย์อมยิ้มเล็ก ๆ กับการกระทำต่อต้านของสมันน้อยของเขาทำท่าทางตื่นตระหนกอยากจะวิ่งหนีจากเขา แต่เชื่อเถอะนกน้อยไม่มีวันดิ้นรนออกจากอาณาเขตของเขาวางกรอบเอาไว้

เพราะตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เขาก็ส่งคนแอบประกบติดตามตลอด เธออยู่ที่ไหนมิอาจรอดพ้นสายตาเหยี่ยวได้ เขารู้ว่าการกระทำค่อนข้างโรคจิตอาจทำให้เธอหวาดกลัว แต่เขาไม่ยอมปล่อยคนที่หมายปองให้แต่งงานกับชายอื่นจริงๆ

นกน้อยพลันหน้าแดงร้อนผ่าวลามลงไปถึงลำคอ เธออยากกรีดร้องออกมากับความไม่ทันคิดของตัวเองที่ปล่อยสวมชุดนอนเนื้อผ้าเบาบางให้คนห่ามเถื่อนมองเห็น ปล่อยให้เขาสำรวจเนื้อตัวเธอข้างในด้วยสายตาเล้าโลมอย่างจาบจ้วง

คนอะไรหื่นกระหายแม้แต่สายตามองก็ปิดบังไม่มิด จนเธอขนลุกเกรียว ตัวสั่น ใจสั่นไปทั้งตัว

เธอมัวแต่เขินอายหน้าแดงระเรื่อ หน้าร้อนเหมือนจะจับไข้จนลืมว่ากลอนประตูห้องนอนเธอไม่ได้ล็อค ฝ่ามือใหญ่คอยเลื่อนไล้แตะปลายนิ้วเรียวสวยนิดเดียว และสะดุ้งตื่นรีบถอยออกห่างคนที่คิดจะลวนลามเธอถึงห้องนอน ผู้ชายอะไรไร้มารยาทที่สุด

“อุ๊ย คุณการันย์! คุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง”

เธอตวาดเสียงห้วน ถลึงตาขุ่นเคืองใส่เพื่อนพี่ชาย พยายามรักษาระยะห่างจากผู้ชายชอบคุกคามอยู่ไกลเขาที่สุด แม้แต่หน้าไม่อยากจะมอง

“ไม่เรียกพี่แล้วเหรอ” น้ำเสียงของการันย์อ่อนนุ่มลง

“ทำไมฉันต้องเรียก ในเมื่อคุณการันย์เป็นแค่เพื่อนสนิทของพี่เซต คนที่ฉันจะเรียกพี่ได้ก็คือพี่ชายแท้จริงของฉันเท่านั้น ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว อย่าคิดนะว่ามีพี่เซตคอยให้ท้ายอยากได้คุณมาเป็นว่าที่น้องเขยแล้วจะเข้าห้องฉันตามอำเภอใจได้”

นกน้อยไม่ได้โง่ที่ดูไม่ออกว่าพี่ชายต้องการสนับสนุนเพื่อนสนิทตัวเองผลักดันมาเป็นส่วนหนึ่งของคนในครอบครัว เธอยิ่งเกลียดเขา ผู้ชายเห็นแก่ตัวชอบเอาผลประโยชน์เข้าตัวเอง

“แล้วถ้าพี่ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนพี่ชายของน้อง อยากเป็นอะไรมากกว่านั้นล่ะ น้องจะว่าอย่างไร นกน้อยของพี่”

รอยยิ้มกรุ้มกริ่มทั้งน้ำเสียงและแววตามองน้องสาวเพื่อนอย่างปิดไม่มิด เขาต้องการครอบครองเธอ และไม่อยากรอเวลาอีกต่อไป ตลอดเวลาสิบกว่าปี

เขารอมานาน รอจนข่มกลั้นความต้องการพุ่งทะยานขึ้นสูงร้อนผ่าวแทบไม่ไหวเพียงเจอหน้าของนกน้อย

“คุณการันย์ ออกไปจากห้องนกน้อยเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณแม่ว่าคุณจะลวนลามฉัน” เธอตัวสั่นสะท้านไปทั้งตัวกับสายตาเร่าร้อนนั้น ทว่าทำทีเชิดหน้ามั่นอย่างไม่เกรงกลัวเขา

“ถ้ามีเสียงฟ้องออกมาได้นะ”

“หมายความว่ายังไง คุณการันย์!”

การันย์แสร้งแกล้งสมันน้อยทำใจดีสู้เสือ ทั้งที่ขาสั่นระริกเกือบทรงตัวยืนแทบไม่ไหว นกน้อยไม่ทันระวังสะดุดล้มกับขอบเตียง ร่างเล็กเหมือนให้ท่าเขาด้วยการเสียหลักล้มลงนอนหงายแนบเตียงกว้างโดยมีร่างสูงคร่อมทาบทับ ลมหายใจเป่าร้อนจรดแก้มนวลสีชมพูน่าสัมผัส

เธอพยายามดันแผงอกเขา ขัดขืนดิ้นรนออกจากตัวเพื่อนพี่ชายกำลังไล้เลียสำรวจเรือนกายสวยงดงามด้วยสายตาคมเข้ม แต่เสียงกระซิบเสียงสั่นพร่าบอกชิมริมใบหูเล็กทำเอาร่างเล็กหยุดชะงัก

“หยุดดิ้น ถ้าไม่อยากถูกพี่จับปล้ำตอนนี้ ยิ่งพี่มีความอดทนขีดกำจัดอยู่ด้วย ตอนนี้พี่ไม่ทำอะไร แต่ครั้งหน้าไม่แน่”

“ยะ อย่าทำอะไรนกน้อยนะ พี่การันย์ พี่ก็รู้ว่าถ้าพี่ทำอะไรนกน้อยแม้แต่ปลายเล็บ อย่าหวังว่าพี่จะได้เจอนกน้อยอีก”

เธอหยุดดิ้นตามคำสั่งของเขาก่อนจะถูกริมฝีปากหยักได้รูปหอมแก้มนวลสลับสองข้างและผละตัวออกจากร่างหอมกรุ่นด้วยความข่มอารมณ์ไว้ เธอตกใจกับการกระทำอุกอาจของคนเอาแต่ใจ

“วันนี้พี่ทำให้น้องรู้ว่าอย่าคิดจะไปคบผู้ชายหรือคุยกับเพื่อนผู้ชายคนไหน เพราะว่าที่สามีของน้องคือคนที่อยู่ตรงหน้าน้องเท่านั้น”

การันย์หอมแก้มน้องสาวเพื่อนก็ต้องการประทับแสดงความเป็นเจ้าของจับจองพร้อมกับแอบสูดดมกลิ่นหอม ๆ จากเรือนร่างเธอให้พอระงับคลายอารมณ์เถื่อนรุนแรงลดเล็กน้อย แค่นี้มันยังไม่เพียงพอกับความต้องการท่วมท้นแผ่รังสีเร่าร้อนจากรอบตัวเขา

คำว่าว่าที่สามีจากปากเขาพูดออกมาหน้าไม่อายทำเอานกน้อยหน้าร้อนผ่าวไปทั้งตัว แต่ห้ามอาการตัวเองไม่ให้เขาเห็นว่าเธอคล้อยตามกับคำพูดชวนหวานหูนั่น ก็แค่หยอดคำพูดเพื่อที่ให้ได้สิ่งที่ต้องการ พอได้แล้วก็โยนทิ้งอย่างไม่ใยดี

‘อย่าใจสั่น หวั่นไหวกับคำพูดเขาเด็ดขาดนะ นกน้อย ผู้ชายเจ้าเล่ห์เหลี่ยมคงอยากได้ตัวเรา อย่าไปยอมเด็ดขาด’

“พี่การันย์ไม่ใช่สามีของนกน้อย กรุณาออกไปจากห้องนี้ได้แล้วค่ะ”

นกน้อยสะบัดเสียงห้วนใส่ว่าที่สามีในอนาคตที่เขาเหมาพูดจาเออเอง ก่อนเอ่ยปากไล่และส่งค้อนควักกับคนคิดลวนลามเธอ

“พี่ยอมถอยให้น้องทำใจยอมรับสถานะนี้ที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เปลี่ยนแปลงหนึ่งวันก็ได้ อ้อ และเรื่องการไปเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของพี่เพื่อการเรียนรู้งานที่บริษัท ยังไงน้องก็ปฏิเสธความต้องการของพี่ไม่ได้ เจอกันพรุ่งนี้นะครับ พี่ไม่รบกวนแล้ว”

การันย์ชอบใจเสียอีกที่ได้แกล้งเธอหวั่นไหว เขายกมือโบกลาเธอก่อนยอมถอยปิดประตูห้องให้หญิงสาว กลิ่นกายหอมหวานติดปลายจมูกโด่ง แค่นี้ก็พอมีแรงเดินหน้าจีบนกน้อยจับทำเมียต่อ

‘ค่อย ๆ ตะล่อมเหยื่อกวางน้อยทีละนิดให้ตกหลุมพรางดีกว่า เมื่อถึงเวลานั้นจะทำให้อ่อนระทวยร้องเรียกแต่หาว่าที่สามีคนนี้เอง คอยดู!’

“ว่าที่สามี! ใครไปเป็นเมียพี่การันย์ไม่ทราบ บ้าอำนาจ เผด็จการที่สุด”

นกน้อยอุทานดังลั่นอย่างตกใจกับสถานะว่าที่นั้นที่เขายัดเยียดให้ การกระทำใกล้ชิดเมื่อสักครู่ทำเอาเธอแอบใจสั่นด้วยความที่ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนแนบชิดเนื้อสัมผัสต่อกันมาก่อน

ว่าที่สามีจากปากการันย์ทำให้เธอใจเต้นระรัวไม่เป็นส่ำ พยายามลืมคำพูดที่ยังฝังติดอยู่ในหัว แต่สลัดอย่างไรก็ไม่หลุดเสียทีจนเธอเริ่มท้อ