นีรชากลับมาใช้ชีวิตตามเดิม เธอพยายามทำทุกอย่างเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น การได้กลับมาใช้ชีวิตของตัวเองเป็นสิ่งที่เธอควรจะยอมรับและอยู่กับความเป็นจริงให้จงได้ แต่โลกที่ไม่มีพายุ…ต่อให้ท้องฟ้าจะสดใสเพียงใดหัวใจของเธอก็หม่นหมองอยู่ดี เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน
“เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ” เมื่อนีรชารู้ตัวว่าเผลอเหม่อลอยก็หันกลับไปถามเพลินเพลง
“ฉันถามว่าแกเอาร่มมาหรือเปล่า ฝนทำท่าจะตกอีกแล้วนะ ช่วงนี้แกเป็นอะไรไปฟ้าทำไมเหม่อบ่อยจังเมื่อเช้าก็ทีนึงหนึ่งแล้วนะ” เพลินเพลงสังเกตว่าเพื่อนดูเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด โชคดีที่เมื่อเช้าเธอดึงมือเพื่อนเอาไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นป่านนี้นีรชาอาจจะถูกรถชนไปแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกแค่รู้สึกเหนื่อยๆ” นีรชาเลือกจะไม่เล่าเรื่องที่เธอเข้าไปอยู่ในนิยายให้เพื่อนฟังเพราะเธอไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง ตลอดหลายเดือนที่มีเรื่องเหลือเชื่อเกิดขึ้นแต่เวลาของที่นี่กลับผ่านไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท
