“เรามาคบกันเถอะ มาเป็นผู้หญิงของฉัน” นีรชานิ่งงันเหมือนคนหยุดหายใจชั่วขณะเพราะไม่คิดว่าพายุจะพูดประโยคนี้กับเธอ ไม่สิ ผู้หญิงที่พายุกำลังเปิดเผยความรู้สึกด้วยคือพราวดาวต่างหาก แต่ในเมื่อเธอเป็นเพียงคนอาศัยร่างก็ไม่ควรจะเห็นแก่ความสุขของตัวเอง
ในตอนนั้น…ดวงจิตนีรชาถูกนำพาไปยังสถานที่หนึ่ง ทันที่เธอมองเห็นตัวเองก็ต้องตกใจเพราะเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่เป็นเสื้อผ้าชุดเดียวกับวันที่เธอหลุดเข้ามาในมิติแห่งนี้ ทว่าร่างกายเธอกลับโปร่งแสงเจิดจ้า แม้ไม่ได้ล่องลอยอยู่ในอากาศแต่ก็ดูไม่ต่างจากดวงวิญญาณเร่ร่อนเพราะเธอในตอนนี้เป็นเพียงกายทิพย์ ไม่มีใครมองเห็นหรือแม้แต่ได้ยินเสียงเรียกของเธอ
ระหว่างกำลังสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น นีรชาที่บัดนี้ปรากฏเป็นร่างตัวเองได้ยินเสียงเหมือนมีเด็กคุยกัน เธอมองไปยังเบื้องหน้าจึงเห็นเป็นหนองน้ำขนาดใหญ่ กายโปร่งแสงทอดเดินไปยังสะพานไม้เก่า ๆ เลยรู้ว่าต้นเสียงมาจากเด็กผู้ชายสองคน
