“ไม่ทันแล้ว” สายตาของพายุดูเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที
“ไม่ทัน…อะไร” ดวงตาคู่สวยมองอย่างหวาดระแวง เมื่อก่อนพายุคือผู้ชายที่ไม่มีพิษมีภัยในสายตาของเธอแต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าพ่อพระรองตัวจริงอันตรายขนาดไหน
“ก็เธอทำให้ความง่วงของฉันหายไปหมดแล้วไงเพราะฉะนั้นเธอต้องเป็นคนรับผิดชอบ” พายุไล่มองใบหน้าเรียวเล็กไปทีละส่วน นีรชารู้สึกได้ว่าหัวใจกำลังเต้นโครมครามเมื่อร่างหนาโน้มลงมาใกล้พร้อมกับสายตาที่ประกาศก้องถึงความต้องการของตัวเอง
ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากนุ่มกวาดต้อนอีกฝ่ายอย่างดูดดื่มมือของทั้งคู่ค่อย ๆ สอดประสานเข้าหากัน เนิ่นนานที่ทั้งคู่ถ่ายทอดความรู้สึกผ่านการจูบแลกเปลี่ยนน้ำลาย จนในที่สุดพายุก็ตัดใจผละริมฝีปากออกมาทว่าสายตาของเขากลับเต็มไปด้วยปรารถนาต่อเธอเหมือนเช่นในคืนนั้น
ทันทีที่สายเดี่ยวตัวบางถูกถอดออกไปพายุก็มองเห็นก้อนเนื้ออวบอัดเบียดชิดกันอยู่ภายใต้บราเซียลูกไม้ เขาใช้ฝ่ามือบีบคลึงสองเต
