“มี เอ่อ... ไม่มีค่ะ”
“สรุปว่ามีหรือไม่มีหืม...” เขาเอ่ยถามพลางกอดรัดเธอแน่นขึ้น
“ลุงภีม ตะวันหายใจไม่ออก”
“หายใจไม่ออกงั้นฉันจะช่วยผายปอดให้เอาไว้” เขาก้มลงไปหาทำท่าจะจุมพิตเธออย่างดูดดื่ม เธอก็ดันปลายคางของเขาออกห่าง
“ลุงภีม อือ... ไม่เอาค่ะ”
“ตอบมาก่อน”
“หนูเขียนนิยายสั้นๆ น่ะค่ะ ไม่ได้สนุกอะไรต้องพัฒนาอีกเยอะ ลุงภีมคงไม่อยากอ่านหรอกค่ะ”
“แต่ฉันอ่านภาษาไทยออกนะ”
“เอาไว้จะเอามาให้อ่านโอเคไหมคะ” เธอตอบตกลงในที่สุดไม่อยากขัดใจเขา เพราะยิ่งขัดใจเขาก็ยิ่งแกล้งหนักขึ้นไปอีก
“มื้อเย็นทำอะไรกินเหรอ”
“ลุงภีมอยากกินอะไรล่ะคะ” เธอเอ่ยถาม รู้สึกหน้าแดงก่ำเมื่อรับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางที่แนบชิดเธออย่างสนิทเสน่หา
“เธอทำให้กิน ฉันก็กินได้หมดแหละ”
“เย็นนี้ตะวันจะทำแกงขี้เหล็กให้คุณยายค่ะ ลุงภีมปล่อยได้แล้วค่ะ ตะวันจะไปเก็บยอดขี้เหล็ก”
“งั้นก็ไปกัน” เขาอุ้มร่างเธอขึ้น
“ไปไหนคะ”
“ไปเก็บยอดขี้
