6
1597 คำ
“กำลังมองอะไรอยู่เหรอแนท อ๊ะ!” คำพูดนั้นชะงัก เมื่อเพ่งมองไปตามสายตาของคนเป็นเพื่อนแล้วก็เห็นคำตอบอย่างชัดเจนว่าอีกฝ่ายกำลังมองอะไรอยู่ “…นั่นถ้าจำไม่ผิด น้องสาวสุดที่รักของเธอนี่แนท”
หญิงสาวแสยะยิ้มในความมืดมิด ตอนแรกเธอก็จำคนๆ นั้นไม่ได้หรอก กระทั่งเห็นสายตาจงเกลียดจงชังที่นาตาชาใช้มองนั่นแหละ ถึงได้รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร
ซึ่งก็ดี...ในเมื่อเป็นคน ‘ใกล้ตัว’ ขนาดนี้ เธอจะได้ไม่ต้องปวดหัวหาคนที่ดู ‘ใกล้เคียง’
ก็ส่ง ‘ตัวจริง’ ไปให้ท่านเลย...เผื่อเธอจะได้ค่านายหน้าเพิ่มมากขึ้น!
“หุบปากซะมิสะ!” คนหงุดหงิดตวาดใส่เพื่อนเสียงสูง ถอนสายตาจากร่างของนางกาฝากของครอบครัวมามองเพื่อนสาวเชื้อสายเอเชียแทน “ยายนี่ไม่ใช่น้องของฉันเสียหน่อย!” เธอปฏิเสธเสียงสูง “ก็แค่เด็กขอมาเลี้ยง พวกเด็กเหลือขอมาอาศัยเกาะคนอื่นอยู่ แล้วมาทำให้ฉันเดือดร้อนมาตลอด!”
นาตาชากระแทกเสียงอย่างดุดัน รู้สึกเกลียดชังเสียจนอยากจะบีบมันให้ตาย เหอะ! นังนิกกี้ทำตัวเป็นเด็กดี อยู่ในโอวาท ขยันตั้งใจทำงานจนทำให้เธอดูเป็นนางตัวร้ายที่ไม่ดูแลพ่อ แต่จริงๆ มันก็ไม่ต่างจากเธอหรอก ดูสิ! คนดีอะไรจะมาเที่ยวกลางคืนแบบนี้!
“แต่เธอก็ขอเงินจากแม่นี่ได้ตลอดนี่”
มิสะแย้งขึ้นมา ตาเรียวชั้นเดียวปรายมองคนที่ได้ชื่อว่าเพื่อนอย่างเยาะหยัน
ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนกับนาตาชา แต่ก็ไม่ได้โง่ หูหนวกตาบอดที่จะมองไม่เห็นว่าความจริงคืออะไรกันแน่ และ…ใครกันแน่ที่เป็น ‘ปลิง’ ของครอบครัวแอนเดอร์สัน แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...เพราะมีผลประโยชน์ร่วมกันอยู่ เธอก็ไม่อยากจะจี้ใจดำหรือตัดรอนอะไรอีกฝ่ายมาก มิสะยักไหล่ เหยียดริมฝีปากออกเป็นรอยยิ้มกว้าง...ก็เธอไม่ได้เห็นแก่มนุษยธรรมมากไปกว่าเรื่องของปากท้องนี่นะ!
“ขอเงินอะไร!” นาตาชาเอ่ยเสียงแหลมสูง “มาอยู่บ้านฟรีๆ ตั้งกี่ปี! ให้จ่ายค่าอยู่ค่ากินย้อนหลังบ้างจะเป็นไรไป!”
เธอไม่ผิดเสียหน่อย แถมตั้งแต่มีมันเข้ามาอยู่ในบ้าน ความรัก ข้าวของเงินทองที่ควรเป็นของเธอในฐานะลูกคนเดียวของครอบครัวก็ต้องแบ่งปันให้มันด้วย!
ในเมื่อมันแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไป มันก็ควรจะชดใช้คืนให้เธอสิ!
มิสะได้ยินอย่างนั้นถึงกับหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เล็ดออกมาจากดวงตาเรียวพร้อมกับเอ่ยว่า
“ดูเกลียดมากจริงๆ นะ”
นาตาชาพ่นลมหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด กระแทกแก้วใบป้อมลงกับโต๊ะเสียงดัง พร้อมกับหันไปมองเพื่อนตาขวาง
“ก็บอกกี่ครั้งแล้วล่ะว่าเกลียดมากจริงๆ เกลียดจนอยากจะให้มันหายไปจากโลกใบนี้ซะ!” เธอกัดฟันพูดด้วยความเจ็บใจ มือทั้งสองข้างที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์บาร์กำเข้าหากันแน่นจนปลายเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ แต่ถึงอย่างนั้นความเจ็บของมันก็สู้ความเจ็บปวดที่ใจเธอไม่ได้เลยสักนิดเดียว!
มิสะเห็นอย่างนั้นก็เหยียดยิ้มกว้าง ดวงตาเรียวของเธอหรี่แคบลง เห็นท่าทีมึนเมานิดๆ ของอีกฝ่ายแล้วก็เห็นว่าไม่ยากเลยที่จะเกลี้ยกล่อมอีกฝ่ายให้เข้าร่วมแผนการ
ปกติเธอก็ไม่ใช้วิธีนี้หรอกนะ...ถ้าไม่ใช่ว่า ‘ท่าน’ คือคนสำคัญจริงๆ ที่จะได้อะไรแล้วก็ต้องได้! เธอก็เป็นแค่คนทำงานตัวเล็กๆ เท่านั้น ยังไงก็มีหน้าที่ทำตามความต้องการของท่านอยู่แล้ว!
“นี่…งั้นเอาอย่างนี้ไหม” มิสะเข้าไปชิดอีกฝ่าย แล้วโน้มใบหน้ากระซิบกระซาบข้างหูนาตาชา “ฉันมีวิธีอะไรดีๆ มาแนะนำด้วยล่ะ” คนที่นั่งบนสตูลตัวสูงหันไปมองเพื่อนสาวชาวเอเชียด้วยความสงสัย “หืม?”
มิสะยังคงมีรอยยิ้มเหยียดบนริมฝีปาก ก่อนจะเอ่ยบอกอีกฝ่ายไปตรงๆ ว่า
“ก็เมื่อกี้... มีคนสนใจยายนี่น่ะ เขาถามต่อๆ กันมาว่าขายไหม รู้ไหมว่าคนๆ นี้ถึงนานๆ ซื้อทีแต่บอกเลยว่าถูกใจเงินไม่อั้น น้องสาวแกถ้าขายนะ...จะโก่งราคาให้อย่างงาม แกมีเงินพอจะไปตามชัคที่แคลิฟอร์เนียเลย”
ตอนท้ายเธอเอาแฟนหนุ่มที่อีกฝ่ายหลงรักหัวปักหัวปำ แต่ต้องย้ายไปทำงานที่แคลิฟอร์เนียมาล่อ ด้วยรู้ดีว่าสำหรับนาตาชา รองลงมาจากเงินก็ผู้ชายนี่แหละที่ทำให้เจ้าหล่อนหลงหัวปักหัวปำจนขาดสติ
แล้วงานนี้ได้ทั้งเงิน ผู้ชาย แถมยังได้จัดการคนที่เกลียดชัง ไม่เชื่อหรอกว่านาตาชาจะไม่สนใจ! และงานของเธอจะได้สบายๆ ด้วยเพราะมันไม่มีหรอกที่จะหาคนที่เป็นเหมือน ‘แม่ชี’ แต่มาเที่ยงกลางคืนแบบนี้
ความต้องการสูงเกินไป...ในเมื่อมี ‘ต้นแบบ’ มาให้แล้ว เธอก็ส่งต้นแบบนั่นแหละให้เลยจะได้ไม่ต้องยุ่งยากหาคนใหม่!
“หืม?”
นาตาชาร้องครางด้วยความตื่นตระหนก ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ตกใจค่อนข้างมากว่ามิสะจะให้เธอขายนางปลิงนั่น... ถึงจะเกลียดชังแค่ไหนแต่เธอก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน วูบหนึ่งเธอหันไปมองร่างเล็กๆ ที่นั่งโดดเดี่ยวเพียงลำพัง ลักษณะท่าทางเห็นได้ชัดว่าผิดแผกแปลกแยกกับสถานที่แห่งนี้
“สนใจไหมล่ะ” น้ำเสียงกระซิบกระซาบของอีกฝ่ายดังขึ้นมาอีกครั้ง เรียกให้นาตาชาหันไปมองอีกฝ่าย แล้วมิสะก็เอ่ยต่อไปว่า “เห็นแก่ที่แกจะได้แก้แค้นนะแนท ฉันยอมเอาค่านายหน้าแค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ จากปกติหักสี่สิบนะ นอกนั้นให้แกทั้งหมด ได้ทั้งเงิน ได้ทั้งแก้แค้นด้วยล่ะ”
“แต่ว่า...”
ข้อเสนอนั้นเย้ายวนและล่อใจมาก ทว่านาตาชากลับลังเล ไอ้อยากได้เงิน อยากแก้แค้น อยากไปตามชัคเธอก็อยากนะ แต่เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องที่จะบังคับกันได้
แถมแก้แค้น...จะใช้วิธีไหนกันให้นางน้องสาวนอกสายเลือดของเธอยินยอมไปกันล่ะ?!
เรื่องอย่างนี้พูดง่ายแต่ทำยาก เพราะถ้ามันอยากจะขายจริง เธอคิดว่านางนี่คงขายไปนานแล้ว คงไม่ทนยอมทำงานงกๆ หาเงินอย่างนี้หรอก
“ไม่อยากแก้แค้นเหรอแนท?” คำถามของมิสะนั้นเหมือนปีศาจร้ายที่กำลังกระตุ้นความละโมบของเธอ “…ไหนบอกว่าเกลียดที่มันชอบทำตัวใสซื่อ ทำเป็นรังเกียจที่แกชอบมีเซ็กซ์กับหนุ่มๆ ที่บ้านจนพ่อแกไล่แกออกจากบ้าน แกก็ทำให้มันรู้สิว่าเซ็กซ์น่ะวิเศษแค่ไหน เผลอๆ มันลองครั้งเดียวแล้วติดใจ ต่อไปมันก็ว่าอะไรแกไม่ได้ แถมไม่ได้ดูบริสุทธิ์ วิเศษ
วิโสเหมือนไอ้พวกผู้ชายหน้าโง่สมัยไฮสคูลที่หลงมันหัวปักหัวปำด้วยนะ”
ความเจ็บปวดในหนหลังถูกหยิบยกขึ้นมา ดวงตานาตาชาเป็นประกายวูบด้วยความเกลียดชัง ความผิดชอบชั่วดีอันน้อยนิดของเธอขาดผึงในทันที
“แล้วจะไปกล่อมให้มันขายยังไง” หญิงสาวย้อนถามด้วยความอยากรู้ “แกก็รู้ว่ามันน่ะทำตัวเหมือนแม่ชีจะตาย ถ้าไม่ใช่ว่าแด๊ดป่วย ฉันคิดว่ามันคงจะออกบวชไปแล้วนะ!”
ชอบไปทำงานสาธารณะประโยชน์ เข้าโบสถ์ทุกวันอาทิตย์ เคร่งครัดในศีลธรรมอย่างนังนิกกี้นี่ให้ตายเธอก็คิดว่ามันคงไม่ยอมแน่ๆ แล้วไอ้ที่
มิสะพูดมามันจะสำเร็จได้ยังไง!
มิสะยกมือขึ้นตบไหล่อีกฝ่ายหนัก ก่อนจะตอบว่า
“ไม่ยากหรอก...ไม่ต้องเสียเวลากล่อมมันด้วย”
“ใช้วิธีไหนล่ะ?” นาตาชาถามเสียงสะบัดด้วยความอยากรู้
“นี่ไง...”
มิสะล้วงหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกางเกง วางลงบนโต๊ะแล้วเลื่อนของบางอย่างให้กับนาตาชา
“นี่มัน...”
นาตาชาเบิกตากว้าง เพราะคุ้นเคยกับยานั้นดีเนื่องจากบางครั้งด้วยความคึกคะนองและอยากสนุกสุดเหวี่ยงกับเซ็กซ์...เธอก็ใช้มันเหมือน
กัน!
“ใช่…” มิสะตอบรับพลางยิ้มกว้าง “เอานี่ให้มันกิน แล้วพามันออกไปทางด้านหลัง ฉันจะพาไปส่งที่โรงแรมเอง หลังจากนั้นก็รับเงินแบ่งกันฉันยี่สิบ แกแปดสิบ ส่วนแกก็หนีไปพร้อมกับเงินก้อนโตเลย บอกแกตามตรงก็ได้ว่าคนซื้อเป็นเพื่อนของเพื่อนเจ้าของที่นี่ รวยมากด้วยนะ...คงยอมจ่ายไม่อั้นกับค่าตัวแม่ชีประจำบ้านของแก”
เธอสั่งการวางแผนเสร็จสรรพอย่างคนที่ชำนาญการ นาตาชาเหยียดยิ้มกว้าง เลื่อนตัวลงมายืนอยู่ข้างอีกฝ่าย ตะปบมือลงบนซองยาแล้วกำไว้ในมือแน่นก่อนจะตอบรับ
“ได้ แกรอเอาตัวมันได้เลย”
“ฉันจะรอแกที่ด้านหลังผับนะ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน”
มิสะนัดแนะเวลา ขณะที่นาตาชาเหยียดยิ้มตอบรับ
“ตกลง”
- ผู้เขียน
