เสียงกดกริ่งหน้าอพาร์ทเม้นส์ของเธอทำให้คริสต้าที่กำลังทำงานอยู่จำต้องหยุดมือ เธออดสบถด้วยความหงุดหงิดที่โดนขัดจังหวะไม่ได้จึงยอมลุกขึ้นจากหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วเดินไปยังประตูทันที
ทว่าพอเห็นว่าเป็นใครมากดกริ่งเท่านั้น คริสต้าก็เปิดประตูห้องพักของเธอออกอย่างรวดเร็ว แล้วก็ได้เห็นเพื่อนสนิทตัวเล็กเงยหน้ามองเธอด้วยสายตาราวกับจะขอความช่วยเหลือ ท่าทางเหนื่อยล้าท้อแท้ราวคนหมดอาลัยตายอยากไม่น่าตกใจเท่ากับน้ำตาที่กำลังรินไหลจากดวงตาสีน้ำตาลใสคู่สวยจากคนที่ร้องไห้ยากอย่างนิกษา!
“คริส…”
นิกษาเรียกชื่อเธอเสียงสั่น คริสต้ารีบดึงอีกฝ่ายเข้าห้องแล้วปิดประตูตามอย่างรวดเร็ว ระหว่างนั้นก็ถามเพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วงว่า
“นิกกี้ เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
“แด๊ดน่ะสิ...ฉัน...”
เจ้าหล่อนพูดไม่ออก ได้แต่อึกอักร้องไห้ จนคริสต้าต้องดึงร่างเล็กเข้ามากอดปลอบ แล้วนิกษาก็ปล่อยเสียงโฮดังลั่นพลางกอดตอบเธอแน่น
กระทั่งเวลาผ่
