“ขอบคุณนะคะที่พาฉันมาที่นี่ ฉันชอบมากจริงๆ ไม่เคยรู้สึกสนุกอย่างนี้มาก่อนเลยค่ะ”
นิกษาเอ่ยขึ้นเมื่อเธอกับดาเรนก้าวลงจากเรือยอร์ชสุดหรูที่ชายหนุ่มพาเธอไปล่องกลางทะเล แล้วอยู่ด้วยกันบนนั้นนานหลายชั่วโมง ตอนนี้เธอกับเขาเปลี่ยนมานั่งกึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้ชายหาด มีอาหารว่างและน้ำผลไม้ปั่นเย็นๆ เตรียมไว้ให้พร้อม ทำให้นิกษารู้ว่าบ้านนี้มีแม่บ้านและคนดูแลอยู่ แต่พวกเขากลับไม่ปรากฏตัวให้เห็นจนกว่าจะเรียกใช้ เนื่องจากไม่ต้องการรบกวนความเป็นส่วนตัวของเธอและดาเรน จนทำให้นิกษานึกว่าจะไม่มีคนอยู่ภายในบ้านนี้เสียแล้ว ถ้าดาเรนไม่บอกเธอในตอนที่เธอเอ่ยถามเขาขึ้นมาก่อน
“ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องกลัว มันสนุก เชื่อผมแล้วจะดีเอง”
ดาเรนบอกกับคนขี้กลัว แล้วยิ้มกว้างให้เธอ ทำให้นิกษามองเห็นและจินตนาการออกได้เลยว่าดาเรนในตอนที่ยังอายุน้อยกว่านี้นั้นคงจะทำให้ปีเตอร์ ไวท์ปวดหัวมากพอดู ยิ่งเขามีเพื่อนสนิทอย่างฟลินน์ ก็ยิ่ง
