เฮือก!
ชายหนุ่มสะดุ้งตื่น ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ไหลซึมไปทั้งใบหน้าด้วยอาการหัวใจที่ยังคงสั่นระรัว นานแล้ว...ที่เขาไม่ได้ฝันถึงบิดามารดา ฝันถึงความสุขในวัยเยาว์...ความสดใสที่เขาเคยมี
ก่อนมันจะถูกพรากไป...เพราะความสูญเสียที่ไม่มีใครคาดคิด
“บ้าจริง! ฝันอะไรแบบนี้อีกแล้ว!”
ดาเรนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ปะปนไปด้วยความรวดร้าวใจ
ถึงปู่จะบอกว่ามันไม่ใช่ความผิดของเขา มันคืออุบัติเหตุ แต่ดาเรนโทษตัวเองเสมอมา ถ้าเพียงแต่เขาจะมีความอดทนมากกว่านี้ รอคอยมากกว่านี้
เขาคงไม่สูญเสียครอบครัวของเขาไป...
ครอบครัวทั้งบิดา...มารดา...และน้องของเขาที่มีอายุเพียงสองเดือนเศษในครรภ์ของผู้เป็นมารดา!
ทั้งหมดต้องสูญเสียเพราะความเอาแต่ใจของเขาเพียงคนเดียว!
----
ทั้งๆ ที่เมื่อคืนกว่าดาเรนจะกลับถึงบ้านเพราะมัวแต่ไปนั่งดื่มกับ
ฟลินน์เพื่อนสนิท แต่ความฝันตอนใกล้รุ่งก็ทำให้เขาตื่นเช้ากว่าเวลาปกติม
