“สรุปแล้ว...คุณจะพาฉันไปไหนเหรอคะ?”
นิกษาถามที่นั่งอยู่ข้างๆ ตั้งแต่บริษัทของเขา ลากมาบนรถที่กำลังแล่นไปตามท้องถนน ฝ่าการจราจรติดขัดเพื่อตรงไปยังที่ไหนสักแห่ง ตลอดระยะเวลานั้นมือใหญ่ของเขายังคงกอบกุมมือเล็กของเธอเอาไว้แม้ไม่ได้จับแน่น ทว่าเมื่อไรก็ตามเมื่อไรที่เธอดึงมือออก ดาเรนก็จะจับเอาไว้แน่นไม่ยอมให้เธอเอาออกอยู่ดี หญิงสาวจึงจนใจปล่อยให้เขาจับเล่นตามใจชอบ
“พาเธอกลับไปเก็บของที่บ้านก่อน” ดาเรนตอบเธอในที่สุด “แล้วเดี๋ยวค่อยไปสนามบินกัน”
คำตอบเหมือนกับไม่ตอบของเขานั้น ไม่ได้ให้ความกระจ่างใดๆ แก่เธอแม้แต่น้อย
“นั่นแหละค่ะ” นิกษาย้อนถามคนที่เอาแต่จับมือเล็กของเธอพลิกไปมาราวกับจะสำรวจอะไรบนมือของเธอ “สรุปว่าคุณจะพาฉันไปที่ไหน”
“ก็…” ดวงตาสีเทาคมกริบปรายตามองเธอด้วยท่าทีกรุ้มกริ่ม แม้จะไม่มีรอยยิ้มบนเรียวปากของเขาก็ตาม “ไปฮันนีมูนไง”
“หืม?”
หญิงสาวครางในลำคอด้วยความแปลกใจ คนที่ได้ชื่อว
