[ตอน]
ข้ามิเคยเป็นสองรองผู้ใด
เหลียงชงไม่รั้งรอรีบหยิบผงยาในห่อผ้าสีแดงที่เตรียมมาเป่าใส่หน้าของหญิงสาวทันที ก่อนจะใช้มีดสั้นตัดเชือกที่ผูกข้อมือนางออก ลั่วจินหลิงที่แสร้งทำเป็นไม่ได้สติขบกรามแน่น พยายามกลั้นหายใจให้นานที่สุด แต่นางก็ไม่สามารถขัดขืนผงยาที่ถูกเป่าใส่หน้าได้ ตัวยาไร้กลิ่นเช่นนี้ทำให้นางแยกไม่ได้ว่ามันคือยาชนิดใด กระทั่งเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง
"ฮึก… " เม็ดเหงื่อผุดซึมไปทั่วดวงหน้างาม ขณะร่างกายร้อนผ่าวราวถูกเปลวไฟแผดเผามิผิด ลั่วจินหลิงกัดฟันแน่นข่มเปลวเพลิงแห่งปรารถนาในกายที่จู่ ๆ ก็ลุกโชติช่วงขึ้นมาราวไฟลามทุ่ง
‘ไร้กลิ่นทั้งยังออกฤทธิ์เร็วเช่นนี้ ผงเริงสำราญเป็นแน่’
คิดได้ดังนั้นในกายก็รู้สึกร้อนจนมือปัดป่ายเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนเองไปมา ราวกับว่าการมีมันห่อหุ้มเรือนร่างอยู่ช่างน่ารำคาญสิ้นดี
เหลียงชงที่นั่งมองการตอบสนองของฤทธิ์ยาเริงสำราญอยู่ เห็นลั่วจินหลิงเริ่มทุรนทุรายก
