[ตอน]
ช่างเป็นสตรีที่ชั่วร้ายนัก
พื้นที่บริเวณหน้าประตูเมืองเฟิ่งเซียงเต็มไปด้วยซากศพทหารเป่ยหมิงที่ร่างถูกตัดขาดบ้าง ศีรษะขาดหายบ้างโดยมิรู้ว่าชิ้นส่วนใดเป็นของใคร เกลื่อนกระจายเต็มพื้น สร้างความสยดสยองพรั่นพรึงแก่ผู้พบเห็นมิน้อย
บุรุษจอมพยัคฆ์ที่นัยน์ตาวาวโรจน์ยืนนิ่งท่ามกลางกลิ่นคาวคละคลุ้ง ดาบในมือปักลึกลงพสุธา เมื่อไม่มีผู้ใดเหลือรอดแล้ว ผู้ใดเล่าจะกล้าเข้าใกล้ท่านอ๋องในเวลานี้ แม่ทัพหม่าที่เพิ่งมาถึงทำเพียงเกณฑ์ชาวบ้านและไพร่พลที่บาดเจ็บผ่านเข้าประตูเมืองเฟิ่งเซียงไป
‘ท่านอ๋องสังหารทหารเป่ยหมิงหนึ่งร้อยคนในเวลาไม่ถึงสองก้านธูปโดยที่ร่างกายไร้บาดแผล ต้องว่องไวและแม่นยำเพียงใดกัน’ ลั่วจินหลงครุ่นคิดในใจ สายตาคู่คมทอดมองไปยังบุรุษที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางกองซากศพ
อีกด้านหนึ่ง...จวิ้นอ๋องแห่งเป่ยหมิงมองร่างไร้วิญญาณขององค์หญิงเฉินเฟิ่นอิง หลังทัพฉีอานและทัพแยกเป่ยหมิงมาถึงจุดตั้ง
