[ตอน]
ป๊ะป๋าคือสิ่งใด
ตกดึกลั่วจินหลิงที่นอนนิ่งเพราะฤทธิ์ยาดับพิษไข้ไปหลายชั่วยามก็ขยับตัวลืมตาตื่น เพราะในหัวของนางมีภาพจำในอดีตชาติแทรกซ้อนตัดไปมาจนทนเห็นมันต่อมิไหว นางหายใจเข้าลึกอย่างข่มอารมณ์ สายตาเสมองไปยังแสงตะเกียงสลัววูบไหวกระทบใบหน้าหล่อเหลาของบุรุษหลินหลางที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง
"เหตุใดไม่นอนพักเพคะ" เสียงหวานทว่าแหบพร่าเอ่ย เม็ดเหงื่อผุดพรายตามไรผม
"ไข้หายแล้วรึไม่" เขาไม่ตอบ แต่กลับถามนางแทน
นางคลี่ยิ้มจาง "หายแล้วเพคะ เอ่อ...ท่านอ๋อง...ยังโกรธหม่อมฉันอยู่หรือเพคะ" นางถาม เอียงคอชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ เหตุใดท่านอ๋องถึงไม่มองหน้านางเลยเล่า
"เปิ่นหวางไม่เคยโกรธเจ้า" เสียงราบเรียบเสียจนคนฟังใจหวิว
"แล้วทำไม…" นางยังเอ่ยไม่จบเขาก็แทรกเสียงเย็นขึ้นเสียก่อน
"ป๊ะป๋าคือสิ่งใด...เหตุใดยามเจ้าละเมอถึงร้องไห้ราวเสียใจจะเป็นจะตายทุกครั้ง" น้ำเสียงและสีหน้าบุรุษเครียดขรึมจนนางลอบก
