[ตอน]
นางมารผจญ
สามเดือนผ่านไป...
"ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง" ไป๋หลิงเอ่ยถาม ในมือเล็กถือดอกเหมยสีชมพูอ่อนที่เก็บมาจากต้นเหมยข้างเรือนสมุนไพรของผู้เฒ่าจี้กวง เพราะดอกเหมยเป็นดอกไม้ที่มารดาของนางชอบ เมื่อใดที่มารดาโกรธหรือไม่สบายใจ ไป๋หลิงจะนำดอกเหมยมาให้มารดาของนางเสมอ
จ้าวเว่ยหลงย่อกายลง ดวงตาคมปลาบมองดอกเหมยในมือของหนูน้อย สามเดือนแล้วที่ไป๋หลิงทำเช่นนี้
"แม่เจ้ายังไม่ฟื้น" บุรุษหนุ่มเอ่ยตอบ ทำให้ดวงตาของหนูน้อยไป๋หลิงมีน้ำตาคลอหน่วยขึ้นมา หนูน้อยค่อย ๆ ฝืนยิ้ม
"ท่านแม่ขี้เซาจัง เช่นนั้นข้าจะมาใหม่ วานท่านเอาดอกเหมยไปให้ท่านแม่ด้วย" หนูน้อยวางดอกเหมยลงบนฝ่ามือใหญ่ของบุรุษเช่นทุกวัน ก่อนจะหมุนตัววิ่งจากไปโดยไม่หันกลับมาให้จ้าวเว่ยหลงเห็นน้ำตาของนางที่รินไหลอาบพวงแก้มยุ้ยสีระเรื่อ
จ้าวเว่ยหลงทิ้งกายลงนั่งบนก้อนหินใหญ่ วางดอกเหมยไว้ข้างกาย มือซ้ายถลกแขนเสื้อข้างขวาขึ้น ก่อนจะหยิบก้อ
