[ตอน]
ลูกเจ้าใช่ลูกเปิ่นหวางหรือไม่
เมื่อไม่มีผู้ใดรบกวน บุรุษหนุ่มก็หยัดกายขึ้นยืนเต็มความสูง ฝีเท้าก้าวย่างเข้ามาใกล้หญิงสาว วงแขนแกร่งโอบรั้งเอวบางเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นกายหอมละมุน
"อ้ายเฟยมาเร็วยิ่งนัก เปิ่นหวางกำลังคิดจะไปพาเจ้ากลับมาพอดี" เสียงทุ้มเอ่ยชิดพวงแก้ม ก่อนที่ปลายจมูกโด่งจะกดลงแนบผิวแก้มนวล สูดดมกลิ่นเย้ายวนของนางฟอดใหญ่ สายตาบุรุษยามมองนางช่างเต็มไปด้วยความหลงใหลยิ่ง
"ท่านอ๋อง…" ทว่ายามไร้ผู้คน ลั่วจินหลิงกลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงพร่า นัยน์ตากลมรื้นไปด้วยม่านน้ำตาใส ยามเงยมองหน้าเขา หยดน้ำตาก็รินไหลลงมาอาบแก้มนวล
จ้าวเว่ยหลงมองดวงหน้างามที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกเคล้าหยาดน้ำตา บุรุษจึงยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้นางอย่างแผ่วเบา
"อ้ายเฟย...ร้องไห้ด้วยเรื่องใดกัน" เขาถามไถ่ ลั่วจินหลิงมิใช่สตรีที่ชอบร้องไห้เพื่อเรียกร้องหาความสงสารจากใคร นางจะร้องก็ต่อเมื่อทานทนต่อเรื่องนั้น ๆ ไม่ไหว
