[ตอน]
จงตายไปเสีย
เพียงจอมพยัคฆ์หนุ่มเข้าสู่ห้วงโทสะกราดเกรี้ยว สายลมรายรอบที่เคยพัดเอื่อยก็กระพือโหมอย่างรุนแรงราวพายุร้าย ใบไม้แห้งในระยะสามจั้งปลิดปลิวหมุนคว้างก่อตัวเป็นเกลียวคล้ายดอกสว่านขนาดใหญ่ พุ่งกระแทกใส่คนของลี่ฉีเล่อจนกระเด็นหงายหลังตึง จ้าวเว่ยหลงยามนี้สายตาแข็งกร้าวราวจิตวิญญาณมิได้สิงสู่ในร่างอีกต่อไป เมื่อปราศจากซึ่งพันธนาการรั้งรึงไว้ บัดนี้คงมิมีผู้ใดต้านทานท่านอ๋องได้อีก
“เว่ยหลง! เจ้าดึงสติไว้หน่อยเถิด” เซียงเฟยหลงตะโกนกร้าว มิอาจปล่อยให้บุรุษหลินหลางขาดสติจนทำลายทุกสิ่งย่อยยับได้
เหตุการณ์พายุโทสะเมื่อครู่ทำเอาฝูงหมาป่าถึงกับครางหงิงหูลู่หางตก ขยับถอยกระโจนเข้าหลบหลังพุ่มไม้ตามสัญชาติญาณเอาตัวรอดของสัตว์ป่าทันที
ขณะที่คนของลี่ฉีเล่อตื่นตะลึงกับท่าทางของจ้าวเว่ยหลงที่เปลี่ยนไป ลูกธนูจำนวนมากก็สาดลงมาราวห่าฝน เมื่อองครักษ์เซวี่ยหยางสั่งคนของเขาให้โจมตีชายชุดดำ นักฆ่
