'อะไรจะเกิดก็คงต้องเกิด' รินะคิดถึงคำนี้ขึ้นมาได้ในตอนที่อนาคินบอกว่าจะมาหาเธอที่ห้องหลังจากที่ส่งข้อความไปบอกเขาว่าเธอกลับมาจากกินข้าวกับเพื่อนแล้ว
อนาคินเข้ามาตัวเปล่าแตกต่างจากทุกครั้งที่เขามักติดกระเป๋าเสื้อผ้าด้วยสำหรับนอนค้าง เหมือนชายหนุ่มรู้ว่าเธอมองที่มือเขาแล้วคิดอะไรเลยอธิบาย
"พี่ต้องกลับไปที่บ้าน พรุ่งนี้จะพาป๊าไปงานแต่งงานญาติแต่เช้า"
รินะโล่งใจ นึกว่าเขาจะมาบอกเลิกเธอเสียอีก...
"พี่คินจะคุยกับรินะเรื่องอะไรเหรอคะ"
"ตอนที่อยู่โรงพยาบาลทำไมถึงพูดแบบนั้นกับซอนย่า"
ใบหน้าที่ดูซีเรียสทำให้รินะใจแป้ว เธอน้อยใจเรื่องนี้อยู่แล้ว แม้จะเตรียมใจไว้ แต่ตอนที่ได้ยินจริงๆ กลับรับไม่ได้
"..." หญิงสาวกัดริมฝีปากล่าง ใบหน้าที่เคยยิ้มสดใสหม่นเศร้า ดวงตาที่เคยเป็นประกายมีหยดน้ำตาคลอ
อนาคินถอนหายใจ
"เราตกลงกันว่ายังไงรินะก็รู้อยู่แล้ว ตอนที่อยู่ด้วยกันพี่คิดว่าเราปรับตัวเข้าหากันได้
