พรึ่บ!
“จะไปไหน” น้ำแข็งไม่สนไมล์ เธอเร่งรุดที่จะรีบลุกขึ้นและไปให้ไกลจากคนใจร้าย มีหรือว่าเธอจะไม่อยากกอดเขาบอกเขาว่าเธอคิดถึงเขามากแค่ไหน แต่ถ้าเธอทำแบบนั้นก็คงโดนเขาตอกกลับมาให้เสียใจหนักยิ่งกว่าที่ไม่ได้บอกไปเสียอีก
แต่ไมล์ก็ตั้งหลักเร็วทันท่วงที เขาคว้าข้อเท้าน้ำแข็งไว้ทันก่อนที่เธอจะลุกและห่างไกลจากมือที่จะคว้าได้ ไมล์โถมกายทาบทับน้ำแข็งที่ดิ้นรนอย่างสุดกำลังไว้และกักร่างเธอไว้ใต้ร่างเขา
“ปล่อยนะ ออกไป”
“จะไปไหนเล่า ก็บอกแล้วไงว่า ต้องคุยกัน”
“ไม่คุย เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว ฉันไม่ติดค้างอะไรคุณ เพราะฉะนั้นฉันไม่คุย ปล่อยนะ”
“ทำไม? ที่ไม่คุย เวนน์ สั่งมาเหรอ” น้ำแข็งหยุดชะงักฉับพลัน หัวใจรู้สึกเจ็บแปล็บมาทันที
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม ถ้าไม่ใช่แล้วจะทำไม คุณมีสิทธิอะไรมาบังคับฉัน”
“สิทธิ?…ก็ได้...” สิ้นเสียงไมล์ น้ำแข็งเบิกตากว้างเมื่อไมล์ปิดริมฝีปากเธอด้วยริมฝีปากเขาในทันทีโดยที
