พลอยพิชญารีบออกตัวเมื่อเขาเลื่อนริมฝีปากลงไปซุกไซ้ที่ซอกคอหอมกรุ่น
“แล้วคุณรู้สึกยังไง” เขาถามขณะจูบไซ้ไปเรื่อย ๆ
“ฉันไม่ได้คิดถึงมาเรียส เพราะฉัน...รักคุณค่ะ เบน”
ใบหน้าคร้ามเข้มหยุดชะงัก ก่อนจะเลื่อนไล้ริมฝีปากเรื่อยลงไปถึงร่องอกอิ่มซึ่งโผล่พ้นคอเสื้อที่อ้ากว้าง
“เบนคะ...อย่าค่ะ”
ร่างแน่งน้อยร้องห้ามแต่เหมือนยุให้เขารั้งชุดสวยออกไปจากเรือนร่างกลมกลึงนั้นอย่างนุ่มนวล
“ที่รัก...ใครกันนะที่เลือกบราเซียให้คุณ”
เขาเรียกเธออย่างรักใคร่ขณะนัยน์ตาสีน้ำเงินเป็นประกายวาววับเมื่อเห็นเนินอกอิ่มสล้างที่ดันบราเซียตัวเล็กจิ๋วจนเห็นผลเบอร์รี่สีแดงสดรำไร พลอยพิชญายิ้มเอียงอายก่อนตอบ
“ยูเนอหามาให้ฉันใส่แก้ขัดก่อนค่ะ”
เบนอมยิ้ม ดวงตากรุ้มกริ่มมีเสน่ห์ “ยูเนอคงคิดว่าขนาดของคุณเป็นคัพเล็ก คงมีผมคนเดียวกระมังที่รู้ว่าคุณ...มีขนาดเท่าไหร่”
คำพูดนั้นทำให้พลอยพิชญาเขินจัด ยิ่งเขาลูบไล้เนินแสนสวยด้วยปล
