“ก็ได้...เบน...ฉันกำลังคิดว่าดีดี้เป็นผู้หญิงสวยน่ารัก ช่างออดอ้อน เธอเพียบพร้อมซะจนไม่มีผู้ชายคนไหนปฏิเสธได้ลง”
“แต่ไม่ใช่ฉัน...แจเร็ด”
เบนกล่าวหนักแน่น นัยน์ตาสีน้ำเงินพรายแสงจับจ้องที่ใบหน้าของแจเร็ดซึ่งเปื้อนรอยยิ้มขมขื่นราวขบขันตัวเอง
“นายอาจปฏิเสธฉัน หรือปฏิเสธคนอื่นอีกนับร้อยนับพัน แต่นายก็รู้ตัวเองดีว่าดีดี้สนใจนาย!”
“แจเร็ด”
เบนตีบตันจนพูดอะไรไม่ออกและต้องปล่อยให้แจเร็ดเดินกลับไปที่บ้านและเดินผ่านดารินซึ่งยืนอยู่หน้าระเบียงโดยต่างคนต่างไม่พูดอะไรกันสักคำ เบนยืนมองร่างอรชรที่หันกลับมายังเขานิ่งนานก่อนร่างสูงใหญ่จะหันหน้าไปยังชายหาดและเดินหายไปจากที่นั้น
เบนกลับมาที่บ้านสีขาวริมหาดอีกครั้งตอนเจ็ดโมงเช้าหลังจากที่เขาตั้งใจหลบสภาวการณ์อันตึงเครียดไปนอนที่กระท่อมริมหาดซึ่งเป็นที่พักของพลอยพิชญา เขานึกไม่ถึงเลยว่าจะเกิดความสับสนใจระหว่างคนหลายคนเมื่อคืนนี้
มันเป็นสถานการณ์ที่เ
