สี่ปีต่อมา....
นายชาละวันก็ชราลงเรื่อยๆ ตอนนี้ทำให้เขาไม่สามารถออกไปทำงานได้เหมือนเก่า ประกอบกับอาการป่วยกระเสาะกระแสะ ทำให้เขาทำหน้าที่ได้เพียงดูแลหลานสาวคนเดียวอยู่บ้านเท่านั้น และหลานสาวคนนี้ก็เด็กหญิงนิลวดี หรือ นินิว หลานสาวที่เป็นดังแก้วตาดวงใจของนายชาละวัน
“ตาจ๋า...ตาจ๋าปอกมะม่วงให้นินิวหน่อยนะคะ” เด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยกับผู้เป็นตาที่ยังนั่งเหม่อราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
“หนูจะกินได้เหรอลูก มันเปรี้ยวนะ” นายชาละวันมองมะม่วงที่อยู่ในมือหลานสาว นี่คงจะไปเก็บลูกที่หล่นลงมาจากต้นน่ะสิ น่าสงสารหลานสาวของเขาเหลือเกิน แทนที่จะได้เป็นทายาทหมื่นล้าน กลับต้องมาอดมื้อกินมื้ออยู่แบบนี้ ของเล่นที่หลานสาวเขามี ก็มีเพียงดอกไม้ใบหญ้าในสวนเท่านั้น เพราะลำพังค่าแรงของบุตรสาวก็ไม่ได้มากพอที่จะซื้อของเล่นราคาแพงให้กับหลานสาวของเขา
“กินได้ค่ะ นินิวอยากกินขนม แต่นินิวไม่อยากขอตังค์ตา
