“ได้ ข้าไม่ทำให้เอ็งเดือดร้อนหรอก” นายชาละวันรีบรับปาก
“รอหน่อยนะลูก ตากำลังพยายามเพื่อหนูอยู่” นายชาละวันหันมาเอ่ยกับหลานสาว หลังจากที่เม้าส์เข้าไปในป้อมเพื่อต่อโทรศัพท์หาเลขาของธัณณ์ ระหว่างที่ต่อสายอยู่นั้น เม้าส์มองมาที่เด็กหญิงที่มากับนายชาละวันด้วยความสนใจ เด็กน้อยคนนี้หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม คลับคล้ายคลับคลาว่าเหมือนใครสักคนที่เขารู้จักแต่เขาจำไม่ได้จริงๆ แต่เม้าส์หารู้ไม่ว่าเด็กน้อยคนนี้หน้าเหมือนธัณณ์ในวัยเด็กราวกับพิมพ์เดียวกัน
“ตาจะทำอะไรเหรอคะ” เด็กน้อยไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้เป็นตากล่าว เธอจึงเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย
“ตอนนี้ตายังบอกไม่ได้ รอก่อนนะ” ผู้เป็นตาหันมาส่งยิ้มให้หลานสาว ในขณะที่หลานสาวก็พยักหน้ารับด้วยความเข้าใจ
“น้าๆ ฉันดีใจด้วยนะ คุณธัณณ์ให้น้าเข้าพบ” เม้าส์ออกมาจากป้อมแล้วรีบบอกนายชาละวันด้วยความดีใจ
“ขอบใจเอ็งมากนะเม้าส์ ข้าจะไม่มีวันลืมบุญคุณเอ็งเลย” นายชาละวันเ
