“สวยจริงๆ นะคะ” แพรวากล่าวกับชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม
“แต่ก็สวยไม่สู้แพรของพี่หรอก” เตมินทร์เอ่ยเสียงหวาน
“อย่ามาปากหวานค่ะ ว่าแต่เราต้องนอนห้องเดียวกันจริงๆ เหรอ” แพรวาเอ่ยถามด้วยความหวั่นใจ
“ทำอย่างกับเราไม่เคยนอน พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำอะไรแพร ถ้าแพรไม่เต็มใจ” เตมินทร์ให้สัญญากับหญิงสาว
“จำคำสัญญาของพี่ด้วยนะ เพราะถ้าพี่ไม่ทำตามสัญญา พี่ก็จะไม่มีวันได้เห็นหน้าแพรอีก” หญิงสาวกล่าวจริงจัง เธอต้องขู่เขาไว้ก่อน
“แน่นอน พี่กลัวที่สุดก็คือการที่ต้องสูญเสียแพรไป เพราะฉะนั้นพี่ไม่มีวันทำแบบนั้นแน่นอน” เขากล่าวไปทั้งที่ใจยังหวั่นไหวเหลือเกิน ก็เธอน่ารักขนาดนี้แล้วเขาจะห้ามใจได้ถึงเมื่อไหร่กัน
“หิวแล้ว เดี๋ยวไปกินข้าวกันค่ะ” แพรวากล่าวหลังจากที่เธอเงียบไปสักพัก
“โอเค เดี๋ยวแพรไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนสิ พี่จะรอ”
“แค่ไปทานข้าวต้องไปอาบน้ำด้วยเหรอคะ ขึ้นมาค่อยอาบก็ได้” แพรวากล่าวท้วง
“ไปอาบเถอะครับ แต่
