“พี่ขอโทษนะที่พี่ห้ามใจไม่ได้” เตมินทร์เอ่ยสารภาพกับหญิงสาว
“ช่างมันเถอะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างที่ชายหนุ่มไม่สามารถเดาอารมณ์ของเธอได้
“จะช่างมันได้ยังไง ในเมื่อหัวใจและร่างกายนี้เป็นของแพรเพียงคนเดียว เพราะฉะนั้นแพรได้พี่แล้ว แพรก็ต้องรับผิดชอบพี่สิ” ชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวกำลังสับสน เขาจึงแกล้งแหย่เธอ เพื่อให้เธออารมณ์ดีขึ้น
“ไม่ค่ะ แพรไม่พร้อมรับผิดชอบใคร” แพรวาสวนกลับชายหนุ่ม
“ไม่ได้หรอก ยังไงแพรก็ต้องรับผิดชอบพี่ โดยการยอมกลับมาเป็นเจ้าสาวของพี่อีกครั้ง” เตมินทร์กล่าวในขณะที่เรียวปากหยักเริ่มจูบพรมไปที่หัวไหล่ของหญิงสาว
“พี่เต นี่ยุ่มย่ามอะไรอีกแล้ว” แพรวาแหวใส่เมื่อรู้ดีว่าชายหนุ่มต้องการอะไร แต่มีหรือที่นกน้อยอย่างเธอจะสู้เสืออย่างเขาได้ เพียงนานร่างบางก็อ่อนระทวยอยู่ใต้ร่างของเขาอีกครั้ง บทเพลงรักที่เต็มไปด้วยความโหยหา โหมกระหน่ำขึ้นอีกครั้ง ร่างสองร่างกอดก่ายกันไปมาอยู่ตลอดชั่วราตรี
