เตวิช....
"นาย...มารับฉันไปที่คอนโดทีสิ"
"เธอจะมาจริงๆเหรอลิซ มันดึกแล้วนะ" ผมพูดไปงั้นแล่ะแต่ใจจริงตอนนี้ผมอยากจะหายตัวแล้วไปถึงบ้านป๊าให้ไวที่สุดเพื่อรับอลิซมาที่นี่
"ดึกแล้วมันทำไมเหรอหรือว่านายพาใครไปที่นั่นก็เลยไม่อยากให้ฉันไป ถ้าอย่างนั้นฉันไม่ไปก็ได้นะ งั้นแค่นี้นะ ฉันจะนอนแล้วฉันง่วง"
"ไม่ใช่แบบนั้นอลิ...." แล้วอลิซก็วางสายไปโดยที่ผมยังพูดไม่ทันจบประโยค ผมจะพาใครมาที่นี่ผมเคยบอกเธอไปแล้วว่าผมไม่เคยพาใครมาในที่ๆเป็นความทรงจำของเราสองคน ผมเก็บรักษาห้องนี้ไว้อย่างดีจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดทุกอาทิตย์และห้ามไม่ให้เคลื่อนย้ายสิ่งของทุกชิ้นในห้อง ให้มันวางอยู่ที่เดิมของมัน เวลาที่ผมคิดถึงเธอคิดถึงลูกผมก็มักจะมานอนที่นี่ประจำ และทุกครั้งที่ผมมาที่นี่ผมก็จะร้องไห้ทุกครั้งเพราะทุกมุมห้องมันมีความทรงจำระหว่างเราสองคน ห้องที่เคยมีอลิซอยู่ด้วยแต่ตอนนี้มันว่างเปล่า ห้องที่เคยมีเสียงน้องติณณ
